παίζει στους δρόμους μ' ένα κόκκινο ζιβάγκο
στέκει στα φώτα και στην πόρτα μου μπροστά
σαν το ζητιάνο που γυρεύει κάνα φράγκο
γελάει μαζί μου γιατί ξέρει όπως εγώ
ό,τι κι αν κάνω και το δράκο να σκοτώσω
τη Γη αν κινήσω Ρήγισσά μου δεν μπορώ
την πέτρινή σου την καρδιά να μαλακώσω
λεν πως δεν είναι τάχα ξέσπασμα αντρικό
το κλάμα -μύθος που ελάχιστα αληθεύει
και πως ο χρόνος ειν' το μόνο γιατρικό
μα εδώ ο χειμώνας μπρος στην πόρτα μου αλητεύει
κι εγώ ακόμα στα χαλάσματα γυρνώ
το φάντασμά σου προσπαθώντας να σκοτώσω
να βρω ένα λόγο το πρωί για να ξυπνώ
κι αυτή την Άνοιξη που περιμένω τόσο
