χωρίς τίτλο

Κρυώνεις

Αυτό το μπουκάλι κάθε Τρίτη

ξαναγεμίζει όνειρα

(ίδιο με δάχτυλο που χαράζει σχήματα

-μια καρδιά-

στο νοτισμένο τζάμι)

Κείνα τα πουλιά π’ ανοίξαν τα φτερά τους το περασμένο Φθινόπωρο

πού πήγαν; -πέταξαν γι αλλού

Εδώ η Άνοιξη πού ’ταν να ξημερώσει ξεχάστηκε

Μόνο δυο μάτια ανατέλλουν κάθε πρωί

πίσω απ’ το ίδιο σύννεφο

-με το ίδιο ερώτημα-

κι ένα ρολόι πνευστό

ανεβαίνει την κλίμακα: επτά και τέταρτο,

επτά και είκοσι ...

Έξω στο δρόμο ένα άλλο σήμερα

καραδοκεί.

Ευριδίκη

Πόσα σκαλιά να κατέβω ακόμα
Κάτω μου απλώνεται μαύρη πεδιάδα
Πώς αίφνης ξένο μου εφάνη το χώμα
Ξένος ο αέρας το νερό κι η λιακάδα

Κι αν εκείνος δεν έλθει αν τα μάτια του πάρουνε
φως κι η καρδιά του λυγίσει
Ας γίνει η λάμψη τους απόμακρου φάρου
λεπίδα της νύχτας το πέπλο να σκίσει

Η μουσική! Η μουσική απ' όλα μου λείπει
Μες στις παλάμες μου μια χούφτα χιόνι
Καμπάνα άηχη ξυπνά χαρμολύπη
Ορφάνιας τραγούδι που λέει θά 'σαι μόνη

Να 'ρθείς σαν πρίγκηπας Ορφέας καβαλάρης
κι αν έτσι αστόλιστη με βρεις μη δακρύσεις
Στα δυο σου χέρια ποθώ να με πάρεις
και πάλι εκείνο το χορό να μου χαρίσεις

Εις μνήμην Π.Κ.

η μαρμαρένια σκακιέρα

Ύστερα εκείνος έσκυψε πάνω απ’ τη μαρμαρένια σκακιέρα και είπε σοβαρά: «Κάνε την κίνησή σου».

Κι εγώ δεν είχα τίποτα, μόνο έναν ηρωικό βασιλιά που υπνοβατούσε μέσα στο δικό μου το όνειρο ζητώντας διέξοδο και φωνάζοντας: «Δεν είναι δική μου παρτίδα αυτή, δεν είναι δική μου!»

Κι ο άλλος απέναντι, πότε να θεριεύει κραδαίνοντας το δρεπάνι του απειλητικά, πότε να γίνεται τόσος δα σα μωρό, σαϊτεύοντας με το μικρό του το τόξο…

ερωτικό

να ‘ρθώ φεγγάρι στα όνειρά σου να χωθώ

και στων χειλιών σου τη μικρή τη χαραμάδα

σεντόνι πάνω στο κορμί σου ν’ απλωθώ

να κρύψω τ’ άσπρο απ’ των μηρών σου τη χλωμάδα

κι ύστερα νύχτα ονειροβάτης να πνιγώ
μες στων ματιών σου ένα μισοσβησμένο δάκρυ

από μακριά κινείς τα νήματα κι εγώ

ξυράφι σκίζω τον καμβά σου απ' άκρη σ' άκρη