Στάθηκα μια στιγμή να σκεφτώ
Της ζωής να σκεφτώ την τόση έκταση
Να στοχαστώ την πηγή της
Ένιωσα το μυαλό μου μικρό και φοβήθηκα
και στον κόρφο σου μπήκα να ξεχαστώ
Είπα για τη ζωή να μιλήσω
Ένα τραγούδι ν' ανοίξω
Μια πόρτα στο απέραντο
Για τα παιδιά και τους απελπισμένους
Για μένα τον ίδιο μα
Πώς ήταν η νύχτα ελαστική!
Κάθε κουβέντα ίσα πάνω μου επέστρεφε
Κι έμοιαζε η φωνή μου ασθενική
Και λίγη
Είπα τότε να πλάσω τις λέξεις
Τις γεύτηκα τις μύρισα
Με τόλμη κι ελπίδα τις άπλωσα στο χαρτί
Με τόλμη κι ελπίδα τις άπλωσα στο χαρτί
και το χαρτί μίκρυνε
