5 Δεκ 2011

το σχέδιο (μέρος τρίτο)


σύνδεση με τα προηγούμενα: Την ώρα που στη βουλή ετοιμάζεται να ξεκινήσει η κουβέντα για το συζητήσιμα πρωτοποριακό σχέδιο Προμηθέας κι ενώ στους γύρω δρόμους γίνεται του ..Συντάγματος, ο υπουργός εθνικής αφάλειας Θανάσης Μαρκίδης ξυρίζει το διάσημο μουστάκι του κι ανακατεύεται στο πλήθος αναζητώντας την τραυματισμένη κόρη του.



«Ανακεφαλαιώνω: έχουμε ένα σχέδιο και έχουμε και μια πληροφορία. Μια πληροφορία που μόλις επιβεβαιώθηκε. Το ερώτημα είναι αν και πώς μπορούμε να εντάξουμε το νέο αυτό δεδομένο στο αρχικό σχέδιο.»
«Όσον αφορά τον πελάτη μου…»
«Η επιθυμία του πελάτη σας έχει γίνει απολύτως κατανοητή. Όμως ο χρόνος πιέζει. Ό,τι είναι να γίνει πρέπει να γίνει σήμερα, τώρα.»
«Είπατε ότι έχετε τον κατάλληλο άνθρωπο.»
«Πάντα.»
«Σίγουρα η ευκαιρία που προσφέρεται εδώ είναι μοναδική…δεν ξέρω μόνο κατά πόσον…»
«Κοιτάξτε. Αν υπάρχουν διλήμματα ηθικού τύπου…»
«Αγαπητέ μου!»
«…ή αν φοβόμαστε το ρίσκο…»
«Μας προσβάλετε! Η ομάδα μου…»
«Η ομάδα σας! Αν θυμάμαι καλά, την τελευταία φορά η ομάδα σας… Πώς είπατε κυρία μου;»
«Λέω πως σπαταλάτε το χρόνο μου. Πίστευα πως υπάρχει κάποιο πλάνο και μια κοινή επιθυμία για δράση και ξαφνικά βρίσκομαι ανάμεσα σε μερικούς αθλητικούς τζέντλεμεν που συζητούν για την επόμενη παρτίδα γκολφ.»
«Γκολφ! Αυτό είναι αρκούντως ντροπιαστικό για την υπηρεσία μου. Προσωπικά λέω –ναι σε όλα.»
«Εγώ καλύφθηκα.»
«Το ίδιο κι εγώ.»
«Όλα στο ζερό, λοιπόν. Η μπίλια έφυγε!»


«Ήρθε ο ψηλός; Στειλ’ τον μέσα. Και κλείσε τα παράθυρα!»
«Κλειστά είναι κύριε διοικητά.»
«Καλά-καλά! Να μην μας ενοχλήσει κανείς……………………………..…….Ακόμα εδώ είσαι;»
«Εγώ είμαι κύριε.»
«Φτου σου πούστη!..............Πώς εμφανίζεσαι έτσι παιδί μου; Κόντεψα να κόψω το δάχτυλό μου... Κωλοκουβανοί!»
«Με συγχωρείτε κύριε.»
«Δεν φταις εσύ. Κάθισε. Ελπίζω να μην σ’ ενοχλεί το πούρο… Λοιπόν.»
«Λοιπόν, κύριε;»
«Τι λοιπόν κύριε; Ξέρεις γιατί σε φώναξα; Και κόψε αυτό το κύριε. Δεν μπορείς να με λες απλά Θεμιστοκλή;»
«Μάλιστα κύριε Θεμιστοκλή.»
«Γι αυτό μ’ αρέσεις ρε ψηλέ! Γιατί είσαι Λάκωνας. Κι οι Κρητικοί με τους Λάκωνες…ξέρεις. Τα ξανάπαμε αυτά… Λοιπόν, στο ψητό! Τι έγινε με τη μικρή;»
«Υπό έλεγχο.»
«Ο άλλος;»
«Καθ’ οδόν.»
«Τον έχουμε…»
«Μάλιστα κύριε.»
«Χμ.. Πολύ καλά. Καταλαβαίνεις τι ευκαιρία μας δίνεται εδώ. Θέλω να αναλάβεις την υπόθεση προσωπικά.»
«Εννοείτε ότι… θέλετε να είμαι παρών στο συμβάν;»
«Όχι απλώς παρών. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι το συμβάν θα συμβεί και ότι θα συμβεί έτσι όπως πρέπει.»
«Μείνετε ήσυχος κύριε. Το συμβάν θα συμβεί. Όπως πρέπει.»

«Γιατί καθυστερούμε; Πού είναι ο Θανάσης;»
«Κάτι είπε για τουαλέτα νομίζω.»
«Τουαλέτα; Τόση ώρα; Κάτι δεν πάει καλά.»
«Ε, αφού τα ξέρεις. Κάποιοι στριμώχνονται άσχημα.»
«Εσένα αυτό το σχέδιο πώς σου φαίνεται;»
«Πώς θες να μου φαίνεται; Αποκρουστικό. Αλλά αναπόφευκτο. Και σε πολλές περιπτώσεις χρήσιμο.»
«Ναι αλλά να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι σαν… Κάποτε φωνάζαμε για το φακέλωμα και για τις κάμερες.»
«Ναι, κάποτε.»
«Αχ, δεν μπορώ, δεν την αντέχω τη σκέψη ότι…»
«Άκου, Μαρία. Κάποτε θέλαμε τον κόσμο. Τώρα, καλώς ή κακώς, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να τον έχουμε. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Πάντοτε. Σκέψου μόνο το αίσθημα ασφάλειας που θ’ αποκτήσουν οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι. Που πάνε στη δουλειά, που μεγαλώνουν παιδάκια…»
«Που ψηφίζουν, που καταναλώνουν…»
«Κακό είναι αυτό; Όταν λέμε ο λαός, η κοινωνία, ποιους εννοούμε; Αυτούς που μετατρέπουν τους δρόμους σε ζούγκλα; Ή αυτούς που θέλουν να γυρίσουν στο σπίτι τους ήρεμα κι είναι αναγκασμένοι να ζουν και να κινούνται σε μια ζούγκλα; Με το φόβο και με την αγωνία; Αν έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στην ασφάλεια, την πραγματική ασφάλεια, και στην προστασία της ανωνυμίας τους, τι πιστεύεις ότι θα διαλέξουν;»
«Θα μάθουμε σύντομα. Μόλις αρχίσουν οι δημοσκοπήσεις. Εγώ, πάντως, εξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι γιατί δεν παραγγείλαμε μία. Και να σου πω και κάτι άλλο; Μιλάμε για τους ανθρώπους που πάνε στη δουλίτσα τους. Πόσοι είναι αυτοί; Πόσοι θα είναι σε λίγο; Έχουμε 25% ανεργία. Κι έχουμε ανθρώπους που διαμαρτύρονται, που διαδηλώνουν… Δεν έχουν δικαίωμα; Έχουμε άστεγους, μετανάστες, ανθρώπους που κρύβουν τις πράξεις τους για κοινωνικούς λόγους ή για λόγους αξιοπρέπειας. Ερωτικές σχέσεις πι-χι που θέλουν να παραμείνουν κρυφές.»
«Και κινδυνεύουν απ’ τον Προμηθέα;»
«Δεν ξέρω. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Δεν έχεις ποτέ την αίσθηση ότι σε χρησιμοποιούν; Ότι υπάρχουν κάποιοι άλλοι χωρίς τις αγαθές προθέσεις τις δικές μας; Κάποιοι έτοιμοι να μετατρέψουν τον κόσμο σε ζούγκλα πολύ χειρότερη απ’ αυτή των κακοποιών, των αναρχικών και των χούλιγκανς;»
«Αν εννοείς τους τρομοκράτες, ένας λόγος…»
«Δεν εννοώ τους τρομοκράτες, Κώστα. Ξέρουμε και οι δύο ποιους εννοώ.»
«Αυτοί που εννοείς, δεν νομίζω ότι ενδιαφέρονται για τα παράνομα ζευγάρια. Και, εν πάση περιπτώσει, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθμίζουμε τους κινδύνους και να προχωράμε.»
«Έχεις δίκιο, αλλά να… είναι αυτά τα τσιπάκια που με φοβίζουν. Πολύ σάιενς φίξιον βρε παιδί μου. Μου θυμίζουν όλα αυτά τα… Ότι κάποια στιγμή θα καταλήξουμε να τα φυτεύουμε στο σώμα μας.»

«Νάσο, είσαι καλά;… Όχι, όχι έτσι, είναι χειρότερα. Βάλε το βρεγμένο μαντήλι.»
«Εντ…εντάξει είμαι, Μανώλη, σ’ ευχ-χαριστώ. Εντάξει… Απορώ πώς τα καταφέρνεις και αναπνέεις.»
«Θέμα συνήθειας. Λίγο-πολύ, κάθε μέρα τα ίδια τραβάμε. Δεν θα περάσεις από κει που πας.»
«Πού πάω; Μήπως βλέπω; Με δυσκολία κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά.»
«Ακριβώς. Πίσω απ’ αυτούς τους καπνούς μας περιμένουν.»
«Και τι κάνουμε λοιπόν; Πώς θα φτάσουμε στη Βουκουρεστίου;»
«Δεν το βλέπω να… Στάσου. Κάτι συμβαίνει Βλέπεις εκεί; Νάσο! Νάσο, μ’ ακούς; Εδώ! Τρέξε!»
«Ωχ! Ουφ! Πού πάνε;»
«Δεν ξέρω, αλλά μας βολεύει αφάνταστα. Όπου κι αν προσευχήθηκες, έπιασε. Ο δρόμος είναι ανοιχτός.»
«Τι περιμένουμε λοιπόν; Ουφ! Φύγαμε!»

«Κυρίες και κύριοι, διακόπτουμε για άλλη μια φορά τη ροή του προγράμματός μας, για να συνδεθούμε με την πλατεία Συντάγματος. Τι συμβαίνει εκεί Αρχοντούλα;»
«Δημήτρη, πριν από λίγη ώρα, το θέατρο των επιχειρήσεων μεταφέρθηκε στην οδό Όθωνος, μέσω μιας αιφνιδιαστικής επίθεσης νεαρών κουκουλοφόρων, κυρίως αυτών που αναφέραμε νωρίτερα με τις –ε- κόκκινες μπλούζες και το αστέρι, αλλά και άλλων ακόμα, που –ε- που επιτέθηκαν με πέτρες και βόμβες μολότωφ στα γραφεία της Citibank, στα οποία ευτυχώς, απ’ ό,τι μας λένε, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι. Οι δυνάμεις της αστυνομίας με εντυπωσιακή πραγματικά ετοιμότητα συνέκλιναν προς το σημείο αυτό και φάνηκε ότι ίσως κατάφερναν να εγκλωβίσουν εκεί τους ταραξίες, οι οποίοι όμως, συνεχίζοντας το γνωστό κρυφτούλι με τις δυνάμεις των ματ, διέφυγαν προς τη λεωφόρο Αμαλίας όπου βρίσκεται ο κύριος όγκος των συγκεντρωμένων.»
«Αρχοντούλα, δώσε μας σε παρακαλώ μια εικόνα για τον αριθμό των συγκεντρωμένων. Από το πλάνο, φαίνεται να είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν που είδαμε νωρίτερα.»
«Είναι αλήθεια Δημήτρη, παρά τη σφοδρότητα των επεισοδίων, ο –ε- αριθμός των συγκεντρωμένων εδώ μεγαλώνει συνεχώς και μπορείτε να δείτε νομίζω τώρα μια μεγάλη ομάδα που έρχεται προς το μέρος μας απ’ τη μεριά –ε- του εθνικού κήπου. Λέγαμε και το πρωί ότι έχει γίνει, όλες τις προηγούμενες μέρες, μια πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης μέσω των κοινωνικών δικτύων του Ίντερνετ, μια εκστρατεία πανευρωπαϊκής ή παγκόσμιας κλίμακας, αντίστοιχη μ’ αυτές που βλέπουμε στις συνόδους των G8, εξ ου και οι διάφορες σημαίες όπως η Ισπανική και η Ιταλική εδώ πίσω μου. Μια εκστρατεία που όλοι περιμέναμε με περιέργεια να δούμε τα αποτελέσματά της, αλλά κανένας πιστεύω δεν περίμενε μια τόσο –ε- συγκλονιστική ανταπόκριση. Σαν μαγνήτης λειτουργεί εκτός των άλλων η μεγάλη συναυλία που πρόκειται να ξεκινήσει σε δυόμιση ώρες περίπου με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών από το χώρο της μουσικής και του θεάτρου, ενώ ζωντανές παρεμβάσεις αναμένεται να κάνουν και προσωπικότητες εντός και εκτός συνόρων μέσω της γιγαντοοθόνης που εδώ και λίγη ώρα γίνεται προσπάθεια να στηθεί.»

«Τι γίνεται εκεί κάτω; Δεν ακούγεται τίποτα.»
«Παιδιά, τα χω δει όλα! Τα μάτια μου καίνε, τα πνευμόνια μου καίνε…»
«Πόλεμος, ρε φιλαράκια! Κανονικός πόλεμος! Ουάο!»
«Καλά, εσύ τη βρίσκεις δηλαδή;»
«Επιτέλους, κάποιος που μου μιλάει! Τρουφ, στις υπηρεσίες σας!»
«Άσε τις υποκλίσεις! Ήθελα να ‘ξερα τι βρήκες και μας κόλλησες.»
«Παιδιά, δείτε στη Σταδίου! Δεν φαίνεται ψυχή.»
«Τι βρήκα; Παρέα, φιλαράκια, κορίτσια… τι άλλο θέλω ρε μαν;»
«Ε! Σας μιλάω! Οι μπάτσοι φύγανε. Δεν την κάνουμε κι εμείς σιγά-σιγά;»
«Ναι, πάμε! Τρουφ, ή όπως σε λένε, εμείς την κάνουμε. Χαρήκαμε και τα σχετικά.»
«Σιγά, ρε μάγκες, μην τρέχετε, ούτε δυο κουβέντες δεν είπαμε. Θα μείνετε στη συναυλία; Δεν αλλάξαμε και τηλέφωνα με τα κορίτσια. Όπα.Οι Χρυσαύγουλοι.»
«Ήσυχα. Δεν θα μας πειράξουν.»
«Φιλαράκια, μην εμπιστεύεστε αυτά τα μούτρα. Μπορεί να είναι λιγότεροι αλλά ψάχνουν φασαρίες κι έχουν όπλα. Καλύτερα να την κάνουμε προς τα πίσω.»
«Δεν τους ενοχλούμε, γιατί να μας πειράξουν; Και ξεκόλλα από πάνω μου.»
«Ρε Τόξικ! Το αρχιδάκι σου δεν είναι αυτό; Ελάτε δω ρε κουμούνια! Ελάτε δω, γαμώ το θεό σας! Έχουνε και γκόμενες τα μαλακοδρέπανα! Τρέχτε ρε, θα φύγουνε! Η ξανθιά δικιά μου!»
«Τι έγινε μωρή ξεκωλιάρα αδερφούλα; Στριμώχτηκες ρε μουνόπανο. Τώρα θα δεις τι κάνουμε σε κάτι κόκκινα κωλαράκια σαν το δικό σου! Τα τσουλιά σας θα μου τη γλείψουν στο τέλος!»
«Ακούστε, εμείς…»
«Ποιον θα γαμήσεις μωρή ευνούχα χρυσαύγουλη; Τι μου κουνάς την αλυσίδα και το κέρατο; Έλα με τα χέρια αν έχεις αρχίδια μωρή!»
«Σκάσε ρε μαλάκα! Ακούστε, εμείς αυτόν δεν-αααα!»
«Γιώργο!»
«Έτσι θα σκούζεις κι εσύ μωρή βρώμα όταν θα σε σκίζω. Κόκκινο δε γουστάρετε; Θα φτύσετε το αίμα σας μαλακισμένα!»
«Από δω, παιδιά! Κάποιος μας κάνει νόημα. Εδώ, στη στοά! Τρέξτε από δω!»
«Τι μαγαζί ειν’ αυτό; Είναι ανοιχτό;»
«Μη ρωτάς πολλά. Μπείτε γιατί δεν την παλεύουμε!»
«Γαμώτο! Έρχεται κι ο Τρουφ. Εξ αιτίας του…»
«Αφήστε τον. Δεν βλέπετε ότι βοηθάει το Γιώργο; Αυτός τον γλίτωσε.»
«Τώρα που λες γλίτωσε… Τι κάνουμε εδώ μέσα; Μ’ αρέσει που κλειδώνεις! Δύσκολο είναι να κατεβάσουν τη τζαμαρία;»
«Παιδιά, δεν είναι κανένας μέσα. Κοίταξα. Το μαγαζί είναι άδειο!»
«Πλάκα κάνεις!»
«Καθόλου πλάκα. Κάποιοι το άφησαν έτσι, ανοιχτό και με το κλειδί στην πόρτα. Είμαστε όλοι εδώ; Γιώργο, καλά είσαι;»
«Καλά. Έφαγα την αλυσίδα ξώφαλτσα. Ποιος φωνάζει;»
«Φεύγουν! Νομίζω ότι φεύγουν. Κάποιος έρχεται προς τα δω. Ελπίδα, νομίζω πως είναι ο πατέρας σου.»