8 Φεβ 2010

με τον τρόπο του Μ.Ε.


Για ποιους ανθρώπους τραγουδάς, θα με ρωτάνε
κι εμένα ο νους μου ένα κουβάρι απ’ το πιοτό
Πρόσωπα γύρω φιλικά θα με χτυπάνε
στην πλάτη κι άλλοι μ’ αγωνία θα με κοιτάνε
να ψάχνω κάπου μια γωνία για να κρυφτώ
μα δεν θα βλέπουν καθαρά τι μου ζητάνε


Για τους ανθρώπους που κοιμούνται αυτό το βράδυ
Για όλους εκείνους που μαζί μου ξενυχτούν
Γι αυτούς που κύλησε η ζωή τους δίχως χάδι
Που -γέροι πια- φοβούνται ακόμα το σκοτάδι
Γι αυτούς που δαίμονες βαθιά τους αλυχτούν
γιατί έχουν πάνω τους της νύχτας το σημάδι


Γι αυτούς που κρύβονται, που ζουν κουλουριασμένοι
Γι αυτούς τους λίγους πού ‘χω λόγο να κερνώ
Για τους πολλούς που 'ναι ουρανοί συννεφιασμένοι
Γι αυτούς που ξάφνου βλέπουν δεν τους απομένει
λόγος να υπάρξουν και βουτάνε στο κενό
Γι αυτούς που κλάψαν από αγάπη προδομένοι


Γι αυτούς που ζούνε σιγανά μα όλο φωνάζουν
Γι αυτούς που σκύβουν, που τα λόγια τους μασούν
Για τις γυναίκες και τους άντρες που στενάζουν
Π' όλο ζητούν τη διαφυγή κι όλο διστάζουν
στο ίδιο κρεβάτι είκοσι χρόνια που μισούν
για να ‘χουν λόγο κι αφορμή ν' αναστενάζουν



Pablo Picasso, El viejo guitarrista


πρωτοδημοσιευμένο στη σκακιέρα