κι όμως το σώμα βιαστικά που παραχώνετε
λέω στο χώμα δεν σαπίζει μήτε λιώνει
κάθε που πέφτει αυτή η αυλαία άλλη σηκώνεται
γιατί η παράσταση ποτέ δεν τελειώνει
αν από ρόδο βγαίνει αγκάθι ή και τ' αντίστροφο
κι από το ρόδο μένει τ' όνομα μονάχα
λέω προθύμου της σαρκός το πνεύμα δύστροπο
γι' αυτό του χρόνου όλου ζητώ την άμμο να 'χα
στο κάτω-κάτω τι να πουν και τα τετράδια
που εν τη ρύμη σπαταλήθηκαν του λόγου;
ένα "συγγνώμη" όπου χρωστώ για την ευφράδεια
σκιά στο θέατρο κι εγώ του παραλόγου
(εικόνα: Gilber Garcin, les fils du temps)
