σώματος μνήμη

Γαλάζιο. Φως εσπερινό μου. Πνεύμα ανήσυχο

Δαίμονες όλοι της σιωπής μου ευλογημένοι

Κι εσύ μπροστά. Πότε φωτιά και, πράγμα αφύσικο

πότε μελάνη στο χαρτί μου εδώ χυμένη

Πράσινο. Αστέρι του Ποιητή. Στο καταχείμωνο

ήρθες σαν φάρου αναλαμπή π' άστραψε κι είδα

Στάσου! Μα εσύ κοιτούσες πάλι κατά κει μονο

προς την ασίγαστη του κόσμου καταιγίδα

Μαύρο. Ανεξίτηλο σαν στάμπα. Ή σαν ανάμνηση

Αλήθεια αιώνια με τα δάχτυλα ειπωμένη

Πάνω στο σώμα χαραγμένη, μήνα ενάμισυ

γι' αυτήν που κάποτε είπαν όλα τα υπομένει

Κόκκινο. Ρίγος στου ατσαλιού σου την εγγύτητα

Ξυράφι τώρα μες στα χείλη μου ματώσου

Κρατάει το αίμα απ' του φιλιού σου τη γλυκύτητα

κι απ' την αρμύρα το κορμί του ονόματός σου

(εικόνα: Frida Kahlo, El Abrazo de Amor del Universo)