τη ζωή μου στο χαρτί

Στάθηκα μια στιγμή να σκεφτώ
Της ζωής να σκεφτώ την τόση έκταση
Να στοχαστώ την πηγή της
Ένιωσα το μυαλό μου μικρό και φοβήθηκα
και στον κόρφο σου μπήκα να ξεχαστώ

Είπα για τη ζωή να μιλήσω
Ένα τραγούδι ν' ανοίξω
Μια πόρτα στο απέραντο
Για τα παιδιά και τους απελπισμένους
Για μένα τον ίδιο μα
Πώς ήταν η νύχτα ελαστική!
Κάθε κουβέντα ίσα πάνω μου επέστρεφε
Κι έμοιαζε η φωνή μου ασθενική
Και λίγη

Είπα τότε να πλάσω τις λέξεις
Τις γεύτηκα τις μύρισα
Με τόλμη κι ελπίδα τις άπλωσα στο χαρτί
Με τόλμη κι ελπίδα τις άπλωσα στο χαρτί
και το χαρτί μίκρυνε

σατράπης+νύχτα πολική

Θά 'θελα νά 'σουνα μια λέξη μονοσύλλαβη
Αρχαίος σύνδεσμος στα χείλη τυφλού μάντη
Μια μελωδία που πασχίζει να διαβεί
μες απ' τις φλόγες κάποιας κόλασης του Δάντη

Θά 'θελα νάσουνα το φως που θα με τύφλωνε
Να μη λερώνουνε εικόνες τη μορφή σου
Κι εγώ μι' αχτίδα στην καρδιά σου που θα τρύπωνε
απ' τη Σελήνη, τη μικρή την αδερφή σου

Θά 'θελα νά 'σουνα μια δίνη ή ένας στρόβιλος
Μυρίων κάθοδος ή φάλαγγα από Μήδες
Χαλίκι, ασβέστης, αίμα, πέτρα και πηλός
να χτίσουν πάλι οι Φαραώ τις πυραμίδες

Νά' σουνα τράπεζα αγάπης που θα πίστωνε
όλα τα χάδια, το κορμί και τα φιλιά μου
Κι εγώ Σατράπης που μέχρι να πεις το ναι
θα σε φυλάκιζα βαθιά στην αγκαλιά μου


Μα νά 'σαι χιόνι και φωτιά, αυτό πού να το περιμένω;
Νά 'σαι ηλιαχτίδα και σκιά του φεγγαριού
Πάνω στο σώμα μου μια ουλή, μικρή κηλίδα
Όνειρο λάγνο φονικού μεσημεριού
Κίβδηλο νόμισμα, χαρτί σημαδεμένο
Γραμμή που κόβεται στη μέση του χεριού
Τροχαίο δυστύχημα στην πρώτη τη σελίδα

Νά 'σαι γυναίκα, αυτό ναι, νά 'σαι Σειρήνα
Νά 'σαι μια Μούσα πάλι δίχως ποιητή
Γυμνή Ερωφίλη, Ιουλιέττα κι Αρετούσα
Μικρός πλανήτης που τον Ήλιο αναζητεί
Ένα ηλεκτρόνιο που ψάχνει για πυρήνα
Η πρώτη αγάπη μας που μένει στο χαρτί
Νά 'σουν Αγάπη, τότε ναι, θα συμφωνούσα

Μα νά' σαι νύχτα πολική, αυτό δεν το καταλαβαίνω
Σήμα κινδύνου μέσα στον κατακλυσμό
Αρχαίο ναυάγιο στα πλάτη του Καρκίνου
Ρίμα ανορθόδοξη με λάθος τονισμό
Ήξεις-αφήξεις σε βωμό καταραμένο
Ελάσσων τρόπος, μέτρο μ' άγνωστο οπλισμό
Κρανίου τόπος. Συμπληγάδες που συγκλίνουν.

συννεφάκι

Αν έχεις ένα όμορφο θλιμμένο προσωπάκι
Κι αν τα ματάκια σου μιλούν για νύχτες μοναξιάς
Κι αν τρυφερά πλαγιάσαμε στο ίδιο συννεφάκι
Ποιο βήμα θα μας άντεχε κοινής περπατησιάς

Οι μέρες είναι σιγανές που μήτε τις ακούμε
Αθόρυβα περνά ο καιρός στις μύτες των ποδιών
Ω τίποτα δεν έχουμε μονάχα ν' αγαπούμε
Μονάχα τα σπασμένα παιχνίδια των παιδιών

Και τι να κάνω για όλ' αυτά που τίποτα δεν έχω
Ένα σου γέλιο ένα σου δάκρυ μόνο -τι ζητώ
Τόσο απαλή η βροχούλα αυτή που πια δεν την αντέχω
Τόσο ζεστή στα χέρια μου η καρδιά που σου κρατώ

1987/2008

διά χειρός

υλοποιώντας μια ιδέα του A.F.Marx

ταξιδιώτες

Νά 'χω τα μάτια μου ανοιχτά να μη σε χάσω
μες στους απόκρημνους καιρούς που ταξιδεύω
'Οχι λιμάνι ούτε νησί να ησυχάσω
μόνο μια σκάλα στον παράδεισο ν' ανέβω

Νά 'χω το νου μου να σε δω να σε γνωρίσω
στου κόσμου γύρω την αδιάκοπη πορεία
Απ' τη θλιμμένη νιότη να σε ξεχωρίσω
καθώς περνάς όπως περνούν με αδιαφορία

Νά 'χω τα μάτια μου ανοιχτά να σε προσέχω
να μην απλώσει χέρι πάνω σου η συνήθεια
Κι ίσως, στο τέλος, δεν πειράζει να μη σ΄έχω
φτάνει αν' ερχόσουνα, να 'ρχόσουνα στ' αλήθεια.

C. D. Friedrich (1774-1840), On Board a Sailing Ship (Hermitage)

κρίμα

Κρίμα που η νύχτα τόσο λίγο
κρατά κι εσύ «πρέπει να φύγω»
θα πεις, μακριά μου θα πετάξεις,
φαρμάκι μέσα μου θα στάξεις.

Κρίμα που ανήμπορες οι λέξεις,
πώς να σε κάνω να πιστέψεις,
αγάπη, ορίζοντα κι αυγή μου,
χαρά στην άχαρη ζωή μου.

Κρίμα ουρανέ να μη σε φτάνω
κι απ τ’ ασημένιο σου ρυάκι
να της χαρίσω εν’ αστεράκι,
να μείνει λίγο παραπάνω…

η φωτο των πλειάδων είναι από το astrovox -αποστολέας: astroc