τραγουδάκι

θέλω κάτι να πω
και σιωπώ
κάτι τόσο δα λίγο
το πνίγω

αν ο κόσμος ωιμέ
μοιάζει με
σκοτεινή καπνοδόχο
δεν το 'χω

στο συρτάρι εκλιπόν
το λοιπόν
τραγουδάκι θαμμένο
θα μένω

ευχάριστα νέα, κύριε ντι

να πω κάτι ευχάριστο ευχαρίστως κάτι μου τό 'λεγε απ' το πρωί πως από σήμερα όλα αλλάζουν τα βάσανα οι στραβοί γιαλοί και τα τοιαύτα ο ήλιος είναι εδώ ο αυριανός ο κόσμος ο καλύτερος είναι εδώ τέλος τα μισοάδεια ποτήρια τέλος τα στάσου και τα μη τα σκέψου και τα σώπα τέλος τα πες τα ευλογημένε και οι δι ασήμαντον την αφορμήν και οι μοιραίες δόσεις και τα δάκρυα και οι μωρίες όλα τέλος

να πω κάτι ευχάριστο επιτέλους εύηχα λόγια οι ποιητές ωραίες λέξεις με τα ευχάριστα ο κόσμος πες πιο εύκολα ειν αλήθεια πιο εύκολα ξυπνάει ανεβαίνει η παραγωγή μειώνονται τα λάθη τα τροχαία και η αναίδεια μία κυρία σ΄ ένα σταθμό προχθές ζητούσε απ' τον παραγωγό κάτι ευχάριστο ματζόρε αυτός ανταποκρίθηκε ύστερα έπαιξε το πάμε σαν άλλοτε και τη Ζαϊρα γυρίσανε και τα πουλιά στο καταχείμωνο

κάτι ευχάριστο λοιπόν να γεμίσω μ' αυτό τα πάρκα τις λεωφόρους και τα πεζοδρόμια ν' αρχίσω από τούτη κιόλας τη στιγμή να σταματήσουν οι μοιχείες και τα διαζύγια κι όλες οι αδερφές που κινδυνολογούνε ν' αλλάξει ο νόμος η βαρύτητα να πάψει να βαραίνει κι ο γέρος να μην πηγαίνει πια τουλάχιστον από πέσιμο ν' απαγορεύονται οι λέξεις φοβάμαι ανικανότης και γαμώτο και τα θέατρα να παίζουν μόνο κωμωδίες καθώς

τα μάτια μας θα καίγονται καθώς ο κόσμος ο παλιός μέσα στις φλόγες θα σβήνει και καθώς καπνοί θα καταπίνουν τις ανάσες μας κι εύχαρις ο άνεμος θα ημερεύει τις ψυχές μας τα φαύλα σαρώνοντας κι όλοι ευχάριστα θα κοιταζόμαστε μες απ' τις άδειες κόγχες μας και μόνο το νεογέννητο που αντίς για κλάμα μπαμπά ο καινούργιος θα πει κόσμος έχει γεύση από στάχτη

πρωτοδημοσιευμένο στη σκακιέρα

οιδίπους υπόχρεως

μάνα θυμάσαι είχα μια σάκα με λουριά
κάθε πρωί που μου τα πέρναγες στους ώμους
μου 'ριχνες στάχτη μες στα μάτια και σκουριά
κι "υπακοήν" όλο με δίδασκες στους νόμους

τώρα φωνάζεις και γυρνάς τις άδειες τσέπες μου
ψάχνοντας τίποτα ψιλά για "να τη βγάλεις"
μάνα της θλίψης, της ντροπής, μάνα του ξεπεσμού
μάνα της ένδοξης κατάντιας της μεγάλης

οσφύος κάμψεις και χαμόγελα φαρδιά
σε ποια φανάρια έχεις ξεχάσει τα παιδιά σου;
γόβα στο πόδι το στιλέτο στην καρδιά
και στο τραπέζι παγωμένη η φραπεδιά σου

κέρνα λοιπόν εταίρα εταίρους με τα ηδύποτα
δώσου ως το τέλος στην αρχαία σου αυταπάτη
κι εγώ στον ρόλο χρεωμένος του Οιδίποδα
μαζί σου μάνα χρόνια εδώ στο ίδιο κρεβάτι

μες στον ανίερο πυρετό μου σε ζητώ
(μάνα το σφίξιμο στο στήθος μου είναι κάτι;)
μπρος στην Ακρόπολη και στον Λυκαβηττό
μα εσύ γι ακόμα μια φορά μου 'σαι φευγάτη

σ' ακούω τις νύχτες να γυρνάς απ' το σκυλάδικο
"κάνε σου λένε ρε βλαμμένο πιο κει μη σου..."
σ' έχω ανάγκη πέταξέ με στο τρελάδικο
και του δικαίου σου τον ύπνο αποκοιμίσου

υποθετικός λόγος

ίσως αν άλλαζε ο καιρός ίσως αν χιόνιζε
ίσως αν έκοβα ένα μέλος μου ένα πόδι
ίσως αν έπιανα ερωμένη ή εραστή
ίσως μαζί σου κάποιος άλλος αν διαιώνιζε
το είδος (να 'χε λέει ανάγκη παραστεί!)
ίσως τ' απλά αν τα προτιμούσα απ' τα ερεβώδη

ίσως αν άσπριζε το μαύρο ώσπου να φαίνεται
ίσως αν διέφερε μια στάλα και ο ίσος
ίσως τ' ανείπωτο αν μπορούσε να λεχθεί
ίσως το σήμερα ή το χθες κι ό,τι άλλο θέλετε
κυρίας απούσης πάσα υπόθεσις δεκτή
ίσως αν χιόνιζε και πάλι λέω ίσως

εικόνα: pablo picasso, nature morte