…
Θέλω να πω, να, εδώ εγώ που δεν έμαθα πολλά, δηλαδή γυμνάσιο και με το ζόρι, ξέρεις… Εν τοιαύτη περιπτώσει ποιος θα νοιαστεί για ένα χωριάτη σαν του λόγου μου κι όμως με τρώει, δεν μπορώ να βλέπω και ν’ ακούω, τρελαίνομαι ρε αφεντικό, ενώ εσύ που έχεις άποψη για όλα, σχεδόν για όλα θέλω να πω…
Σάντσο, ζαλίστηκα…
…διανοούμενος και αριστερός, μας έχουν πνίξει στα σκατά και σκέφτηκα με το μυαλό μου, ότι ίσως εσύ, λέω, εν τοιαύτη περιπτώσει, ίσως εσύ θα μπορούσες να κάνεις κάτι.
Σαν τι κάτι;
Ε, να βγεις, να πεις, να μιλήσεις, να ξεκινήσεις έναν αγώνα…
Αγώνα;
…μια σταυροφορία…
Μια σταυροφορία!
Μη στέκεσαι στις λέξεις, αφεντικό, καταλαβαίνεις τι εννοώ!
Όχι.
Να ενώσεις τη φωνή σου, κάτι σαν διακήρυξη!
Πες το Ελληνικά…
Ένα… μανιφέστο;
…
Κοίτα, γίνονται πράγματα γύρω, βοά ο κόσμος, παντού απάτες, σκάνδαλα, διαφθορά, οικονομική κρίση, μόλυνση του περιβάλλοντος, δεν σ’ ενοχλούν όλ’ αυτά που συμβαίνουν;
Με ενοχλούν.
Και δεν βρίσκεις κάτι να πεις;
Τι να πω; Ότι η μεγάλη κρίση είναι η κρίση των αξιών; Ότι τη μεγαλύτερη μόλυνση την προκαλεί η σήψη της κοινωνίας;
Ε, όχι! Αυτά τα λένε όλοι.
Οπότε;
Οπότε, τι οπότε; Να πεις τη θέση σου, ρε αφεντικό, να γίνει διάλογος! Εκτός αν σου φαίνονται τετριμμένα όλ’ αυτά, αν είσαι υπεράνω…
Δεν βρίσκω τετριμμένη τη διαφθορά. Ούτε τη μόλυνση. Όμως δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει διάλογος. Αν έχει θέση η διαλεκτική στην εποχή μας…
Δεν μιλάς σοβαρά! Εν τοιαύτη περιπτώσει… Με τόσα μέσα…
Πολλά μέσα, πολύς θόρυβος. Όμως το πρόβλημα δεν είναι στα μέσα.
Πού είναι το πρόβλημα;
Στα στερεότυπα. Στις νοητικές αγκυλώσεις. Οι αγκυλώσεις σήμερα είναι ισχυρότερες από ποτέ, ακριβώς εξαιτίας των μέσων και όλων όσων τα μέσα συνεπάγονται. Επειδή τα πάντα χαρακτηρίζονται ως τετριμμένα, επειδή –όπως και με το χρήμα- μέσα στον πληθωρισμό του διαλόγου, ο διάλογος ακυρώνεται.
Καταλαβαίνω τι εννοείς. «Το τηλεοπτικό κοινό χειραγωγείται από τους επιτήδειους άνκορμεν και τους μαϊντανούς των τηλεοπτικών παραθύρων», το ‘χω ακούσει πολλές φορές αυτό το παραμύθι, όμως υπάρχουν άνθρωποι σκεπτόμενοι, κόσμος απρόθυμος να καταπιεί αυτά που του σερβίρουν. Ο κόσμος αυτός έχει ανάγκη από διάλογο διαφορετικού τύπου.
Είσαι ρομαντικός, Σάντσο!
Αφεντικό, με ειρωνεύεσαι;
Καθόλου. Μια πλευρά του εαυτού μου είναι σαν εσένα. Πιστεύει στους ανθρώπους, στη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, στη δύναμη της αλήθειας…Όμως όταν σηκώνω τα μάτια και βλέπω γύρω…τι απογοήτευση! Η Λογική, Σάντσο! Ο Ορθός Λόγος!
Αφεντικό, μην αρχίσεις τα ακαταλαβίστικα…
Ένα μωρό, μωράκι Σάντσο, να τι είναι! Κι όμως όχι, φίλε μου! Έχεις δει μωρό που ορφάνεψε, τόσο δα μικρούλι, με τις φασκιές του κι όλ’ αυτά, να ζητά το βυζί, την τροφή, το γάλα της μάνας του;
Παραληρείς, αφεντικό…
Η Διαλεκτική, Σάντσο, τρέφει το Λόγο. Και η Διαλεκτική τα ‘χει τινάξει προ πολλού! Ποιος νοιάζεται, πες μου! Πάνω απ’ τα γαυγίσματα των χρηματιστών και των πολιτικών τα κούφια συνθήματα, πάνω απ’ τα χάχανα των κωμικών, των δημοσιογράφων τις φιλάρεσκες αναλύσεις και τις αντιπαραθέσεις, πάνω απ’ όλον αυτόν το θόρυβο του δήθεν διαλόγου, ποιος ακούει το θρήνο; Ποιος νοιώθει τον εξευτελισμό; Μόλυνση και διαφθορά… Ο μεγαλύτερος διαφθορέας, Σάντσο, είναι η τηλεόραση. Αυτή σφίγγει τις ψυχές των ανθρώπων, αποκοιμίζει το νου τους, εκμαυλίζει τις συνειδήσεις τους. Μπαίνει απ’ την πίσω πόρτα στα όνειρά τους, καθησυχάζει τους φόβους που η ίδια προηγουμένως καλλιέργησε, τους ψιθυρίζει γλυκά πως η Εικόνα είναι η ζωή, η Εικόνα είναι ο διάλογος, η Εικόνα είναι η λύση!
Αφεντικό, με πονάς…
Παίζει χωρίς αντίπαλο, φίλε μου. Δικό της το γήπεδο, οι διαιτητές και τα δοκάρια, η μπάλα, οι φανέλες…Σαν θέλει τα εξαφανίζει όλα κι αφήνει μόνο την εικόνα τους. Έτσι κι αλλιώς μονάχα αυτή βλέπουμε κι εσύ κι εγώ και όλοι. Κι εμείς οι ίδιοι υπάρχουμε μόνον ως κομμάτι της εικόνας μας. Είμαι ένας γερο-φαφλατάς, ένας μισότρελος που κονταροχτυπιέται με ανεμόμυλους γιατί αυτή είναι η εικόνα μου Σάντσο, αυτό βλέπουν από μένα. Κανείς δεν διαβάζει τις ψυχές, τις σκέψεις, τον Λόγο πίσω από τα λόγια, κανείς δεν ενδιαφέρεται να διαβάσει ο,τιδήποτε…
Αφεντικό, με συντρίβεις…
…μόνο η εικόνα μετράει, η επιφάνεια, είμαι ένας γερο-φαφλατάς που χτυπά με το σπαθί του τον αέρα…
Συμφορά μου…
…γιατί η εικόνα δείχνει τον αέρα, η εικόνα δείχνει τον τρελό που σπαθίζει το τίποτα, η εικόνα δεν δείχνει τους δαίμονες, καλέ μου Σάντσο, δεν δείχνει τα φαντάσματα του μυαλού κι αυτό το ένα το πιο τρομερό απ’ όλα, αυτό που κάθε νύχτα πολεμώ και κάθε μέρα εκεί μπροστά όταν με βλέπεις, καλή ώρα, να υψώνω το τσακισμένο δόρυ μου, είναι εκεί κι είναι παντού, ο Μηδενισμός, Σάντσο, το φάντασμα του Μηδενισμού στοιχειώνει τη σκέψη μου, τη σκέψη μου τη μέρα και τα όνειρά μου τις νύχτες, προστάτεψε τον εαυτό σου, στάσου πίσω μου… πίσω… πίσω δαίμονα!... τέρατα, αχρείοι... πίσω!... Ε-πίθεση!!!
Πάλι τα ίδια…
αναδημοσίευση με κάποιες αλλαγές από τη σκακιέρα των πόλεων (για το τέλος της διαλεκτικής 31-10-2007) -η εικόνα του Pablo Picasso
