20 Νοε 2011

το σχέδιο (μέρος δεύτερο)


σύνδεση με το προηγούμενο: ο υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Θανάσης Μαρκίδης βρίσκεται στη Βουλή για να συμμετάσχει στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος όπου πρόκειται να συζητηθεί το δικό του καινοτόμο σχέδιο Προμηθέας. Εκεί πληροφορείται ότι η -μαθήτρια- κόρη του, η οποία συμμετέχει στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, βρίσκεται απ' έξω σοβαρά τραυματισμένη.




«Μάγκες! Ψάχνω ένα παλικάρι στην ηλικία μου. Κόκκινη μπλούζα, σχεδόν ξυρισμένο κεφάλι, λίγο πιο ψηλός από μένα…»
«Κάνε πιο κει ρε μαλακισμένο! Δεν νταντεύουμε μωρά εδώ πέρα!»
«Μαζί είμαστε, μαν! Και σου μίλησα ευγενικά νομίζω!»
«Φύγε ρε μαλακισμένο σου λέω ρε! Σπάσε, δεν καταλαβαίνεις; Δεν παίζουμε εδώ πέρα!»
«Ρε Τόξικ! Ήρεμα ρε μαλάκα! Δε σου ’κανε τίποτα το παιδί ρε! Ε! Δε βλέπεις ότι έχει κλάσει πατάτες; Κάτσε ρε μικρέ εδώ στην άκρη –αν ζει ο φίλος σου θα τον βρεις. Τώρα δε γίνεται –κάτσε άκρη σου λένε!»
«Να κάτσεις εσύ στην άκρη μωρή λουλού! Και μάζευ’ τα χέρια σου μη γαμηθούμε, δεν είμαι γκόμενα να με χαϊδολογάς!»
«Τ’ είπες ρε αρχίδι; Θα το γαμήσω το μαλακισμένο! Έλα δω να μου το πεις ρε χέστη! Έλα δω ρε μουνόπανο!»
«Άσ’ τονα , ρε μαλάκα. Έχουμε δουλειά και κυνηγάς το αρχιδάκι;»
«Δεν άκουσες τ’ είπε ρε μαλάκα; Έτσι και το πετύχω, θα το γαμήσω το κουμμούνι, θα του σκίσω τα βάρδουλα, θα του… Ανάρχες ειν’ αυτές κεί κάτω;»
«Πού ρε μαλάκα; Πάρε τον Πιερ τηλέφωνο! Μαλακά. Να ’ρθει από Πραξιτέλους πες του. Μέχρι να μας καταλάβουν θα τους έχουμε γαμίσει!»

«Κι εδώ τι παριστάνουμε; Τα μετόπισθεν;»
«Τι θέλεις να κάνουμε; Ν’ αρχίσουμε κι εμείς να ξηλώνουμε;»
«Τι λέει το συντονιστικό;»
«Ακόμα τίποτα.»
«Ρε, ε, ακούστε τι λένε οι μαλάκες στο Γιου Τσάνελ! Ακραία στοιχεία, λέει, και γνωστά φασιστοειδή! Έχουν ξεφύγει τελείως οι τύποι!»
«Τ’ αρχίδια μου κουνιούνται! Μπορείς να το κατεβάσεις; Στείλ’ το στον Καραχάλιο να το ποστάρει. Τι θέλεις ρε φίλε;»
«Μια κοπέλα που φέρανε τραυματισμένη… Τώρα, πριν λίγο.»
«Πού τη φέρανε;»
«Εδώ, λέει.»
«Ποιος λέει;»
«Οι τύποι εκεί κάτω. Απ’ την τηλεόραση.»
«Οι ρουφιάνοι; Αυτοί δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον κώλο τους! Δεν ξέρω ρε φιλαράκο, τι να σου πω, δε βλέπεις τι γίνεται; Θα συνήλθε και θα ’φυγε.»
«Υπάρχει εδώ πουθενά γιατρός; Κάποιος που μπορεί να τη φρόντισε και να ξέρει;»
«Γιατροί έχουμε γίνει όλοι μας εδώ πέρα… Να σου πω! Για ρώτα εκεί κάτω, κείνο τον ψηλό με το καπελάκι. Μανώλη τον λένε. Για ρώτησέ τον, μπορεί να… Ε, Μανώλη! Τζέφερσον! Δες λίγο το φίλο μας εδώ. Φέρανε, λέει, μια κοπέλα;»
«Ποιος το λέει;»
«Ο πούτσος μου! Φέρανε για δε φέρανε;»
«Μια ξανθούλα; Τι σου είναι;»
«Μπράβο μαλάκα! Θα σε στείλω στο Θεμιστοκλή με συστατική -εξακριβώσεις στοιχείων και λοιπαί υπηρεσίαι…. Δε βλέπεις ότι έχει πάθει ταράκουλο ο άνθρωπος; Τι τον γκαστρώνεις;»
«Σκάσε ρε Τζιμ Άνταμς! Εντάξει! Ήτανε χάλια ρε φίλε, της είχαν… τέλος πάντων, χρειαζότανε γιατρό, ράμματα, ξέρεις. Στάσου να πάρω ένα τηλέφωνο μήπως…περιμένεις; Περίμενε!»

«Δημήτρη, εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Βλέπουμε κάποιους, λίγους, από τους άνδρες των ματ να έχουν απομονωθεί από τους υπόλοιπους και –ε-να κινδυνεύουν σοβαρά να λυντσαριστούν από το πλήθος. Σας άκουσα πριν να λέτε ότι η κατάσταση του άνδρα των δυνάμεων καταστολής που μαχαιρώθηκε νωρίτερα δεν εμπνέει ανησυχία –εδώ πάντως, δεν ξέρω πώς και γιατί, είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι –ε- εξέπνευσε στο δρόμο για το νοσοκομείο. Φαίνεται ότι έχει ανοίξει κάποιο είδος βεντέτας μεταξύ των ματ και μιας μεγάλης ομάδας κουκουλοφόρων, τα μέλη της οποίας φέρουν ομοιόμορφες κόκκινες μπλούζες μ’ ένα αστέρι στην πλάτη. Σας μιλάω με μεγάλη δυσκολία, λόγω –ε- των πυκνών καπνών και των χημικών. Δεν έχουμε δει ποτέ τόσες πολλές βόμβες μολότωφ και να σκεφτεί κανείς ότι η ώρα είναι μόλις δυόμιση και προβλέπεται ένα μακρύ και δύσκολο απόγευμα, καθώς αρχίζει σε λίγο η συζήτηση για το περιβόητο νομοσχέδιο –τρομοσχέδιο το ονομάζουν πολλοί- το οποίο απειλεί να αλλάξει εκ βάθρων τον τρόπο που ζούμε, εκφραζόμαστε και κινούμαστε, τον –ε- τον Προμηθέα. Να θυμίσουμε ότι στις έξι το απόγευμα είναι προγραμματισμένη εδώ στην πλατεία μεγάλη συναυλία με τη συμμετοχή πολλών γνωστών καλλιτεχνών και –βέβαια- αναρωτιέται κανείς τι είδους συναυλία μπορεί να γίνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Η μόνη ευχή που μπορούμε να κάνουμε είναι τουλάχιστον να μην θρηνήσουμε θύματα, Δημήτρη, να μην θρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές! Αρχοντούλα Πανάδη, από την πλατεία Συντάγματος.»

«Γιατρέ! Γιατρέ, πείτε μου σας παρακαλώ…»
«Όχι τώρα, κύριε, όχι τώρα!»
«Μια ερώτηση μόνο, σας…»
«Δεν σ’ ακούει. Αμφιβάλλω αν μπορείς να βρεις άνθρωπο ν’ ασχοληθεί μαζί σου εδώ μέσα. Τρελοκομείο!»

«Έλα, Μανώλης. …..Στο μετρό……….Μιλάει με τους γιατρούς. Εγώ περιμένω έξω…………Όχι ρε, τρελός είσαι; Δεν του έδειξα το παραμικρό. Ούτε του περνάει απ’ το μυαλό ότι μπορεί να……….. Ποιος να τον αναγνωρίσει; Με την κουκούλα και το μαντήλι -έχει ξυρίσει και το μουστάκι- αν δεν τον περίμενα, ειλικρινά, δεν θα τον γνώριζα ουτ’ εγώ………… Να σκέφτεσαι θετικά και δεν πρόκειται να στραβώσει τίποτα. Όλα θα γίνουν όπως τα σχεδιάσαμε.»

«Μαρκίδη.»
«Σαν τον μαλάκα τον υπουργό;»
«…Ακριβώς. Μια ξανθούλα. Χτυπημένη στο…»
«Ρωτήσατε στα εισερχόμενα;»
«Δεν ήταν σίγουροι. Ίσως πέρασε χωρίς να καταγραφεί.»
«Τι να σας πω. Βλέπετε τι γίνεται εδώ πέρα. Είστε συγγενής;»
«Φίλος. Οι δικοί της την είδαν στην τηλεόραση και…»
«Πάρτε στον Ευαγγελισμό. Εκεί προωθούμε τα σοβαρά…………………..
…περιστατικά. Ρε συ Βαγγέλη, δες τι θέλουν οι δημοσιογράφοι. Τον είδες αυτόν; Τι παράξενος τύπος! Τόσην ώρα με κυνηγούσε και μόλις καταφέρνω να του μιλήσω εξαφανίζεται. Λες και τον τρόμαξε η κάμερα. Κάποιον μου θύμιζε, αλλά ποιον;»

«Βρήκες τίποτα;»
«Δεν την έχουν εδώ. Μα με το χαμό που γίνεται μπορεί να πέρασε και να μην τη θυμούνται.»
«Άμα δεν τη θυμούνται θα πει πως δεν είναι τόσο σοβαρά. Πώς είπες ότι τη λένε;»
«Μαρκίδη.»
«Σαν το μαλάκα τον υπουργό;»
«Ακριβώς.»

«Δημήτρη, έχω δίπλα μου το γιατρό κύριο…»
«Σαρρής.»
«…τον κύριο Σαρρή. Πείτε μου σας παρακαλώ γιατρέ, τι κατάσταση επικρατεί εδώ στον σταθμό πρώτων βοηθειών του μετρό.»
«Το τι γίνεται το βλέπετε και το βλέπουν όλοι. Προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε δεκάδες περιστατικά, τη στιγμή που η αστυνομία κάνει ρίψεις χημικών ακόμα κι εδώ έξω από την πόρτα μας. Σε λίγο θα πρέπει να διασωληνωθούμε εμείς οι ίδιοι.»
«Έχετε σοβαρά περιστατικά;»
«Πάρα πολλά. Μόλις προ ολίγου, ένας κύριος ήλθε σε μας αναζητώντας κάποια κοπέλα που δείξατε, ο δικός σας ή κάποιος άλλος σταθμός, να τραυματίζεται στο κεφάλι- είναι όμως τόσες οι περιπτώσεις που δεν μπορέσαμε να τον εξυπηρετήσουμε.»
«Θα πρόκειται για τη νεαρή φοιτήτρια που χτυπήθηκε λίγο νωρίτερα μπροστά στη Μεγάλη Βρετανία. Μου λέτε, αν κατάλαβα καλά, ότι η άτυχη κοπέλα μπορεί –ε- να μην κατάφερε καν να φτάσει ως εδώ;»
«Σίγουρα θα υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις αρκετές. Είτε επειδή δεν το κρίνουν απαραίτητο, είτε επειδή αποφάσισαν ν’ απομακρυνθούν από την περιοχή αυτή το συντομότερο κατευθυνόμενοι προς κάποιο νοσοκομείο, είτε επειδή απλούστατα δεν καταφέρνουν να προσεγγίσουν. Σας είπα ότι οι συνθήκες είναι εξαιρετικά αντίξοες, όχι μόνο για μας αλλά, πρωτίστως, για τους ίδιους τους τραυματίες. Κάνω έκκληση μέσω του σταθμού σας προς όλες τις πλευρές για αυτοσυγκράτηση και ειδικά προς τον κύριο Μαρκίδη, τον υπουργό δημόσιας ασφάλειας. Αν μη τι άλλο, να μην θρηνήσουμε θύματα!»
«Πολύ σημαντικό αυτό που μας λέτε γιατρέ, μ’ αυτή την έκκληση που είναι και ευχή όλων μας να κλείσουμε- είμαι η Αρχοντούλα Πανάδη, από την πλατεία Συντάγματος για το Γιου Τσάνελ.»

«Τι κάνουμε τώρα ρε μάγκες; Μπάτσοι απ’ τη μια, μπάτσοι κι απ’ την άλλη. Αν πάμε και τους πούμε ότι εμείς, περαστικοί και καλά, ήρθαμε στο City να πιούμε καφέ και ξαφνικά άρχισαν να σκάνε κανόνια;…Πού να φανταστούμε ότι εδώ έχουνε κατεβάσει ρολά; Τι λέτε; Σας βλέπω κουλ τύπους, είστε φοιτητές; Μπορεί και να ’χατε έρθει στ’ αλήθεια… εμένα, έτσι και με δούνε τα στρουμφ μονάχο μου, με τα μαύρα και με τα μαλλιά, θα με τσουβαλιάσουν κατευθείαν. Τι με κοιτάζεις έτσι κοπελιά, άνθρωπος είμαι δεν είμαι εξωγήινος. Έχω έναν κολλητό, το Γιάννη -πού να τον βρω τώρα;- περιμέναμε κι άλλους, παρέα όπως εσείς… Μήπως να χωθούμε σ’ αυτή την πόρτα εδώ πέρα και να περιμένουμε; Μπορεί να φύγουν και να τη γλιτάρουμε… Με κοιτάτε σα να είμαι ούφο, γαμώ την κοινωνία μου, άνθρωπος είμαι σου λένε, ούτε μαχαίρια κουβαλάω ούτε μολότοφ, φοιτητής είμαι κι εγώ στο Αιγάλεω! Το καλοκαίρι μαζευόμασταν με τους Αγανακτισμένους, ίσως να μ’ έχετε δει- κι εμένα ο ψηλός κάτι μου θυμίζει, σου λέω το καλοκαίρι ρε μαν δεν έχανα συνέλευση! Μια φορά ψήφισα κιόλας.»

«Έλα…………Δεν μπορώ να μιλήσω δυνατότερα……….. Δεν είμαι στη Βουλή, αλλά πες μου………….. Έξω είμαι, ψάχνω για τη μικρή……………. Ποιος θα με γνωρίσει; Ας είναι καλά η ξυριστική. Με την κουκούλα και χωρίς το μουστάκι, πιο πιθανό είναι να έχω προβλήματα με τους δικούς μας…………..Με τα ΜΑΤ, ρε Στεφανία, τι ‘ποιους δικούς μας;’ -θα μου πεις τι θέλεις;……………. Πήρε τηλέφωνο;;; Και γιατί δεν το λες τόση ώρα; Πού είναι;………………... Πες μου σε παρακαλώ, μη με σκας τώρα κι εσύ…….……… Ποια στοά;………..…Τι γράφει; ………….… Την ξέρω, ναι………………… Λογικό είναι να φοβάται………………. Εντάξει, θα κάνω ό,τι μπορώ, σε κλείνω………… Πού ’σαι; Μανώλη; Είναι στο City Link.»