15 Ιουν 2009

φως



κάθε που νυχτώνει ένα υποβρύχιο αλλάζει ρότα
έρχεται πάνω μας το ξέρεις αγάπη μου είναι η ώρα
τότε που οι γραμμές γίνονται πιο στρωτές κι οι ήχοι αμβλύνονται
και πελάγη απρόσιτα
φυλακίζουν τα "όχι" που μού 'στελνες πάντα κουβέντες μισές


(μια τέτοιαν ώρα σε θυμάμαι στη βροχή
πίσω από την κουρτίνα του νερού σαν μέσα σε όνειρο
με γερακιού κραυγή να χαμηλώνεις και μ' ορμή να υψώνεσαι
ματωμένη κρατώντας στα νύχια σου τη φωνή μου)


τούτη λοιπόν αλήθειες μου (ο χρόνος τρέχει) είναι η ώρα
που τη σφύρα μου ρίχνω με δύναμη στου άκμονος τη σιγή
σαν τους ψαράδες π' απλώνουνε δίχτυα στο σύθαμπο
ή σαν τον γέρο που φύλαξε στο στρώμα του ένα πυρωμένο κάρβουνο
και ονειρεύτηκε φως





πρωτοδημοσιευμένο στη σκακιέρα

5 Ιουν 2009

ρεστία


σειρήνες στήσανε χορό μεσονυχτίς
πού πας κορμί χωρίς φανάρια στα πλευρά σου;
του πόντου χρόνια σε ταξίδευε ο ιχθύς
τώρα στης Άσσου τις ακτές πίσω ξεβράσου

σε ποια αβαθή να σ' αποθέσω και ποια γη
-εστία ν' αξίζει του άγριου νόστου σου τον οίστρο;
ρεστία, είπαν, τον παράσυρε να βγει
για να σαλπάρει πάλι αυγή με τον μαΐστρο

την καραβίσια που ακολούθησες μαϊμού
ψηλά στα ξάρτια, Μπελατρίξ και Λαμπαδία
καρφώνω μ' ένα παλινώριο του καημού
μνήμη δασκάλου, Νικολάου Καββαδία