ζ ο ι

οι γλάροι γράφουν τ' όνομά της στο κενό
πάντα ανορθόγραφα θαρείς που σε μιμούνται
μα εσύ γυρεύεις τα φεγγάρια που κοιμούνται
μέσα σε άγνωστον εντός σου ωκεανό

πατάς στην πρύμη δρασκελάς στο παρελθόν
στ' αυτιά σου οι κόρνες με τους ήχους της ενάτης
καθώς χιμάς να εκπορθήσεις τα στενά της
κι είσαι ξανά στο έλεος των καταπελτών

στο φως θυμάσαι που όλο γύρευες να βγεις
έρμαιο οικτρό της αγχωμένης λίμπιντό σου
τώρα οι κριτές βαθιά φωνάζουν παραδώσου
κι αστράφτει η νύχτα στο γαλάζιο της αυγής

φτερά ανοιγμένα -πάντα σε ήξερα θρασύ
τόπος και χρόνος που τυλίγονται σε δίνη
δεν γράφει ονόματα το σώμα σου που ενδίνει
στ' άγριο κύμα σαν σε δυο γουλιές κρασί