θα ‘ναι νύχτα οι δρόμοι θ’ αδειάζουν
δειλινά θα μυρίζουν και δυόσμος
σα λουλούδι θ’ ανοίγει η καρδιά σου
να χιμήξει βαθιά της ο κόσμος
θα σε πάρω στα δυο μου τα χέρια
να με νιώσει ξανά το κορμί σου
θα σε πάω μια βόλτα στ’ αστέρια
σαν αιτία και σαν αφορμή σου
θα πηδάμε στη ράχη του αγέρα
δυο φωτάκια εμείς σαν και τ’ άλλα
θα μου πεις τον Τοξότη τσαγιέρα
θα σου πω την Αρκούδα κουτάλα
στην Κασσιόπη που μοιάζει με σίγμα
γύρω-γύρω θα κόβουμε βόλτες
μεθυσμένοι απ’ της Λύρας τις νότες
θα βουτάμε στου Κύκνου το ρήγμα
οι πλανήτες στη μέση θα σ’ έχουν
φως να παίρνουν από τη φωτιά σου
πλανημένοι απ’ την τόση ομορφιά σου
πότε ορθά πότε ανάδρομα τρέχουν
στα φτερά του ο Αετός θα μας πάρει
του Βορρά το Στεφάνι να κλέψω
για ενός μόνο φιλιού σου τη χάρη
με το Δράκο ο τρελός θα παλέψω
θα σου πιάσω πετράδια απ’ τη ζώνη
του Ωρίωνα και το μαχαίρι
θα σου φτάσω το ξίφος που υψώνει
ο Περσέας ψηλά στο ‘να χέρι
ποιο στολίδι ζηλεύει η καρδιά σου
τι μπορώ να σου φέρω ακόμη
που και της Βερενίκης η Κόμη
ωχριά μπρος στα μαύρα μαλλιά σου;
τίποτ’ άλλο μονάχα στην άκρη
του παλιού μας αυτού Γαλαξία
σαν απάντηση ένα σου δάκρυ
η ζωή μας θα λέει να ‘χει αξία
κι όταν πίσω στη Γη σ’ ακουμπήσω
στων αγρών το στρωμένο κρεβάτι
πονηρά κλείνοντάς μου το μάτι
θα ζητήσεις το φως να μη σβήσω
εικόνα: Vincent van Gogh, la Nuit étoilée
