Γυρνά της μέρας ο τροχός κι έχω μια θέση
Στο χέρι η σφαίρα που μου χάρισες κρυμμένη
Καράβι που έψαχνε καιρό κάπου να δέσει
Κείνη την ώρα τη στερνή με περιμένει
Τα παραμύθια σου με θρέψανε κι οι δράκοι
Έαρ της νιότης που μου δίδασκες τον τρόμο
Να βρει τη θέση του ξανά στον άδειο σου ώμο
Κρατώ το στίχο -σου επιστρέφω το κοράκι
Ρίμες της μοίρας μου κυράδες της αγάπης
Μωρά βγαλμένα από σκαμμένη εντός μου μήτρα
Κι εσύ εν' αστέρι απ' το στερέωμα που εκλάπης
Για να πληρώνω μια ζωή τ' αρχαία σου λύτρα
Κύκλοι επάλληλοι -την τέχνη που εξασκούσες
Τη βρήκα μέσα στων κατόπτρων τις ακτίνες
Δεν έχει θέση ούτε ζωή πια στις Αθήνες
Γι αυτόν που ετάχθει να φυλάττει Συρρακούσες
Το μέτωπό σου σκοτεινό τα μάτια γκρίζα
Νερό που χύθηκε σαν αίμα ή σαν μελάνι
Για ένα πουκάμισο αδειανό για κάποια Ελίζα
Ό,τι αγαπήσαμε μου λες ήταν μια πλάνη
Γιατί μπερδεύονται τα πρόσωπα κι οι χρόνοι
Γιατί χυμήξανε καιροί σημαδεμένοι
Γιατί είμαι εσύ γιατί είσαι εγώ κι άλλο δε μένει
Γιατί είσαι ο αγέρας τη ζωή μου που σαρώνει
Που άλλοι ζητούν τη σωτηρία απ' τους αγγέλους
Κι εγώ ο τρελός μες στους αιώνια καταδίκους
Βλέπεις δεν μπόρεσα να μάθω μέχρι τέλους
Να ξεχωρίζω τους αμνούς από τους λύκους
εικόνα: Max Ernst, L'Ange du foyer ou Le Triomphe du surréalisme
