9 Σεπ 2008

κόλαση



Κάθε μέρα το ίδιο φαϊ, τα ίδια ψεύτικα λόγια, τα ίδια ανταλλάξιμα χαμόγελα. Φύλλο, άρρεν. Φυλή, λευκή. Επάγγελμα, προσαρμοσμένος. Ως το τέλος.

Κάποιοι μιλούν για μια νέα αρχή -πώς την εννοούν; Θυμάμαι κάποτε, σ' ένα αμφιθέατρο, τα μαλλιά της. Ποια ήταν; Πώς έμοιαζε στο πρόσωπο; Μόνο τα μαλλιά της έβλεπα, τα τόσο άδεια από δάχτυλα. Νέα αρχή, ίσως, το χέρι με καρδιά που απλώνεται στα μαλλιά μιας άγνωστης.

Προχτές προσπάθησα να χαμογελάσω σ' ένα παιδί. Έλεγξα προσεκτικά γύρω αν με βλέπουν. Κανείς. Και πάλι, δεν τόλμησα.





εικόνα: Salvador Dali, Divine Comedy, the waterfall of the phlegethon inferno -canto 34