-Καταλαβαίνω. Όπως και να το κάνεις, δεν είναι μικρό πράγμα. Εννοώ, με την ομαδική συμβίωση κι όλα αυτά. Θα υπήρχαν ένα σωρό προβλήματα.
-Υπήρχαν στην αρχή. Όμως, ειδικά στο θέμα αυτό, οι επιβλέποντες βοηθοί ήταν απόλυτοι. Το πρώτο που έπρεπε να ξεριζωθεί ήταν το αίσθημα της ιδιοκτησίας, σε όλες του τις μορφές. Θέλοντας και μη, λοιπόν, μάθαινες να συνυπάρχεις με τους άλλους.
-Και η εκπαίδευση;
-Ω, αυτή ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, το μεγαλειώδες. Ήταν ό,τι πιο συναρπαστικό έχω ζήσει, αν και φοβάμαι ότι το ρήμα δεν είναι το πλέον κατάλληλο. Απ’ το πρωί που ξυπνούσαμε μέχρι το βράδυ που πλαγιάζαμε, αλλά και κατά τη διάρκεια του ύπνου, μέσα από ειδικά σχεδιασμένα εκπαιδευτικά όνειρα, όλες οι ώρες μας ήταν αφιερωμένες στο πρόγραμμα ΑΒΓ.
-Δηλαδή;
-Ανασκευή Βιωματικής Γνώσης. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα αναμόρφωσης, το οποίο επιτίθεται στα στερεότυπα σχήματα, τα οποία δηλητηριάζουν τον τρόπο αντίληψης, ανάλυσης και ταξινόμησης με τον οποίο λειτουργεί η συνείδηση. Πάρε για παράδειγμα τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μάθαμε ήταν να μην διαχωρίζουμε αξιολογικά τους γύρω μας. Χαρακτηρισμοί όπως «αγαπητέ», «φίλε», «αδερφέ» κλπ έπρεπε να αποφεύγονται ως άνευ νοήματος, επιδεικτικοί και υποκριτικοί. Υπήρχαν επιβλέποντες βοηθοί οι οποίοι προωθούσαν ως «διακριτική τιμωρία» τη χρήση αντι-χαρακτηρισμών, που ήταν επιτιμητικές (έως ξεκάθαρα κοροϊδευτικές) εκφράσεις όπως «διασκεδαστικός», «καημένος» ή «κολοκύθας», ένας αποδοκιμαστικός χαρακτηρισμός πολύ διαδεδομένος.
Ρωτούσες, ας πούμε, κάποιον: «Πού βγαίνει κανείς από δω, φίλε;» κι έπαιρνες την απάντηση: «Πού θες να βγεις καημένε; Eκεί που ήσουν, κομμάτι δύσκολο.»
Ή, σε μια γυναίκα: «Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω, αγαπημένη μου!» «Κι εγώ χαίρομαι. Είσαι πάντα τόσο διασκεδαστικός.»
Μια φορά, ήμουν ακόμα αρχάριος, επαίνεσα δυο πολύ χαριτωμένα παιδάκια και τα ρώτησα ποια είναι η μητέρα τους. Το κοριτσάκι άρχισε να γελάει κι όταν το ρώτησα ποιο είναι το αστείο, το αγόρι μου απάντησε: «Εσύ, βρε κολοκύθα.»
-Και πώς εκπαιδευόταν κανείς σ’ αυτόν τον νέο τρόπο σκέψης.
-Μα, παρακολουθώντας τις τάξεις. Υπήρχαν διάφορες. Υπήρχαν εκείνες όπου απλά συνήθιζες να μοιράζεσαι πράγματα και εμπειρίες και να έρχεσαι κοντά με τους άλλους, πχ θυμάμαι μία τάξη όπου το μόνο που κάναμε ήταν να αγγίζουμε ή να αγκαλιάζουμε τους άλλους. Εκεί το πιο μεγάλο πρόβλημα ήταν να πείσεις τους άντρες να αγγίζουν ο ένας τα γεννητικά όργανα του άλλου, πρόβλημα που δεν το συναντούσες στις γυναίκες. Υπήρχαν, επίσης, εκείνες όπου μάθαινες να αντιμετωπίζεις τους άλλους ως ίσους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης ή φυλής. Το παράδειγμα του Ιησού με το πλύσιμο των ποδιών το ξέρεις.. Οι πιο προβληματικές, ωστόσο, ήταν εκείνες που αφορούσαν στην απενοχοποίηση του σώματος, του φύλου και της ερωτικής πράξης. Καταλαβαίνεις, δημόσιοι αυνανισμοί, συνουσίες και τα παρόμοια.
-Μιλάς για προχωρημένα πράγματα.
-Σου κάνω μόνο μια πολύ γενική περιγραφή.
-Και τι γινόταν μ’ εκείνους που δεν εξελίσσονταν, τους ανεπίδεκτους ας πούμε. Θα υπήρχαν και τέτοιοι..
-Πάρα πολλοί. Η πλειοψηφία θα έλεγα. Μ’ αυτούς, όπως σου είπα, γινόταν η πιο σκληρή δουλειά. Αν παρά ταύτα συνέχιζαν να αντιδρούν..
-Τότε;
-Τους έστελναν πίσω στην κόλαση.
εικόνα: Salvador Dali, Divine Comedy, the fourth circle of purgatory
