που λες τυχαίνει τ' αστροφώτιστα τα βράδια
του Ιουλίου εκεί που κάθομαι στου Στράτου
(για να ξεφύγω λίγην ώρα απ' τα τετράδια)
να νιώσω πάνω μου το φως του να προβάλλει
κάποιο φεγγάρι που περνά με τη σειρά του...
ξέρω πως φτάνει να σηκώσω το κεφάλι
για να το δω -τα πλευρικά του τα φανάρια
πλάι με τ' άλλα καθώς έρχεται να δέσει
στις αποβάθρες που σκαλώνουν τα φεγγάρια
και λέω τι όμορφες κι αδέξιες σαν φαντάροι
στην πρώτη έξοδο οι ζωές που ψάχνουν θέση
σπρώχνοντας κάποτε το Βέγα ή τον Αντάρη
μ' ένα κρασί όπως εγώ ή με μια μπύρα
μ' ένα τσιγάρο ένα φιλί ή κάποιο αστείο
και της ζεστής ζωές ανάσας τους την πύρα
τ' αύριο ξορκίζοντας παρέες ή ζευγάρια
μα πάντα μόνες τους την ώρα του αντίο
ζωές κατάφωτες σαν πλοία και σαν φεγγάρια
