Βραδιές του Ιούνη

Κόλπος που λιώνει σαν κερί. Τα κεραμύδια
σταχτιά και κόκκινα, θαρρείς και μας φθονούν
Βαθύ γαλάζιο, βαθύ μπλε, γύρω μας φίδια
Τα βράδια τόσο τρυφερά που μας πονούν.

Θεέ μου! Ανάβουνε τα φώτα και με πίνουν
Χαμένη - πού; - κι αν δε σε ξέρω τι μ' αυτό;
Με κυριεύει η ομορφιά σου, ένα πουλί, ένα ουρλιαχτό
Μια μελωδία από βουνά π' όλο συγκλίνουν.

Όλα τελειώνουν; Δεν αρχίσαν θες να πεις
Τι σόι λιμάνι είναι κι αυτό χωρίς καράβια;
Μόνο οι ραβδώσεις του νερού και η ανταύγεια
Μια κάποια απόχρωση παιδιάστικης ντροπής.

Ναύπλιο 7-6-1987