σατράπης+νύχτα πολική

Θά 'θελα νά 'σουνα μια λέξη μονοσύλλαβη
Αρχαίος σύνδεσμος στα χείλη τυφλού μάντη
Μια μελωδία που πασχίζει να διαβεί
μες απ' τις φλόγες κάποιας κόλασης του Δάντη

Θά 'θελα νάσουνα το φως που θα με τύφλωνε
Να μη λερώνουνε εικόνες τη μορφή σου
Κι εγώ μι' αχτίδα στην καρδιά σου που θα τρύπωνε
απ' τη Σελήνη, τη μικρή την αδερφή σου

Θά 'θελα νά 'σουνα μια δίνη ή ένας στρόβιλος
Μυρίων κάθοδος ή φάλαγγα από Μήδες
Χαλίκι, ασβέστης, αίμα, πέτρα και πηλός
να χτίσουν πάλι οι Φαραώ τις πυραμίδες

Νά' σουνα τράπεζα αγάπης που θα πίστωνε
όλα τα χάδια, το κορμί και τα φιλιά μου
Κι εγώ Σατράπης που μέχρι να πεις το ναι
θα σε φυλάκιζα βαθιά στην αγκαλιά μου


Μα νά 'σαι χιόνι και φωτιά, αυτό πού να το περιμένω;
Νά 'σαι ηλιαχτίδα και σκιά του φεγγαριού
Πάνω στο σώμα μου μια ουλή, μικρή κηλίδα
Όνειρο λάγνο φονικού μεσημεριού
Κίβδηλο νόμισμα, χαρτί σημαδεμένο
Γραμμή που κόβεται στη μέση του χεριού
Τροχαίο δυστύχημα στην πρώτη τη σελίδα

Νά 'σαι γυναίκα, αυτό ναι, νά 'σαι Σειρήνα
Νά 'σαι μια Μούσα πάλι δίχως ποιητή
Γυμνή Ερωφίλη, Ιουλιέττα κι Αρετούσα
Μικρός πλανήτης που τον Ήλιο αναζητεί
Ένα ηλεκτρόνιο που ψάχνει για πυρήνα
Η πρώτη αγάπη μας που μένει στο χαρτί
Νά 'σουν Αγάπη, τότε ναι, θα συμφωνούσα

Μα νά' σαι νύχτα πολική, αυτό δεν το καταλαβαίνω
Σήμα κινδύνου μέσα στον κατακλυσμό
Αρχαίο ναυάγιο στα πλάτη του Καρκίνου
Ρίμα ανορθόδοξη με λάθος τονισμό
Ήξεις-αφήξεις σε βωμό καταραμένο
Ελάσσων τρόπος, μέτρο μ' άγνωστο οπλισμό
Κρανίου τόπος. Συμπληγάδες που συγκλίνουν.