ρωμαίοι και ιουλιέττες

φυσάει αυτός ο άνεμος σαν τότε στα όνειρά μας
ήσουν το φως μου κι ήμουνα το άλλο σου μισό
μα σόρπισ' η αγάπη μας μαδήσαν τα φτερά μας
κι αφού σε νοιάζει και ρωτάς τι κάνω και πού ζω

ψηλά σ' ενα άσπρο σύννεφο μακριά σε κάποιο αστέρι
μαζί με τα τραγούδια μου και κάνα δυο βιβλία
θηρίο ειν' ο έρωτας που αναζητά την λεία
μες στης Βερόνα τα στενά όταν φυλάει καρτέρι

μα ο χρόνος -δες- λυσσομανά σαν άνεμος Κυρά μου
στο διάβα του τα τραύματα φαντάζουν αμυχές
μόνο τις νύχτες κάποτε ματώνουν τα όνειρά μου
ανοίγουνε τα ράμματα και χάσκουνε οι πληγές