ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ

ΕΝΑ 

Εγώ που σου μιλώ είμαι Άνθρωπος και όχι Θεός. (Δεν ψωνίστηκα -τόσο πολύ- ακόμα.) Μοίρα μου κοινή με κάθε ανθρώπου: να γεράσω και να πεθάνω. Και –το κυριότερο- τούτης της Μοίρας μου να έχω επίγνωση.  

ΔΥΟ

Έτσι, ως Άνθρωπος αλλά και πρόσωπο βουβό μιας τραγωδίας, αναζητώ τη σωτηρία: στρέφομαι στο Πνεύμα. Και αναζητώ τη λησμονιά: στρέφομαι στη σάρκα. 

ΤΡΙΑ 

Όμως, εγώ που σου μιλώ –ο Άνθρωπος, πάντα- είμαι συγχρόνως και Ζώο. Φύση μου είναι τα Ένστικτα: τ’ αποδέχομαι ή όχι, αυτά υπάρχουν. Και δίχως Πνεύμα γίνομαι έρμαιο των ενστίκτων μου.  

ΤΕΣΣΕΡΑ 

Μες από τούτο το βαθύ διχασμό πορεύομαι. Αθώος, γιατί δεν ευθύνομαι για τη Φύση μου ή τη Μοίρα. Και Ένοχος, γιατί γνωρίζω Ευθύνη τι σημαίνει.  

ΠΕΝΤΕ 

Εγώ, λοιπόν, το Ζώο -ο Άνθρωπος- έχω το μοναδικό απ’ όλα τα ζώα προνόμιο, που τ’ ορίζει η επίγνωση της μοίρας και το βάρος μαζί τής ευθύνης μου: να φτιάχνω Θεούς. Κατ’ εικόνα δική μου. Γιατί φοβάμαι. Μα και γιατί ζητώ ένα νόημα. Γιατί ζητώ Απαντήσεις.  

ΕΞΙ 

Σημαντικό: η πρόταση 5 δεν έχει –κι ούτε θα μπορούσε- να πει κάτι επί του αν τωόντι υπάρχει Θεός και πώς μοιάζει. Η πρόταση 5, όπως και οι υπόλοιπες, μιλά για τον Άνθρωπο.  

ΕΠΤΑ 

Λησμονιά και Απαντήσεις, Απαντήσεις και Λησμονιά: αυτά ζητώ. Τα ζητώ με τα Ένστικτα και τα ζητώ με το Πνεύμα, που συχνά τα μπερδεύω και βαφτίζω το Ένστικτο «Πνεύμα». Κι αυτό είναι φυσικό όσο θεωρώ ότι «Εγώ» είναι το Πνεύμα μου και στ’ όνομά του διαρκώς απολογούμαι.  

ΟΚΤΩ 

Ζητώ Απαντήσεις από περιέργεια –ρωτάω «ποιος;» και «τι;» και «γιατί;» Και ζητώ Απαντήσεις από ανάγκη –ρωτάω «πώς;». Και ζητώ Απαντήσεις από Ευθύνη. Ρωτάω: «είναι σωστό;» Αυτές οι τελευταίες είναι οι δυσκολότερες. Γιατί μπορεί να προκαλέσουν συγκρούσεις.  

ΕΝΝΕΑ 

Τις συγκρούσεις, ως Άνθρωπος, τις φοβάμαι. (Ως Ζώο, όχι πάντα.) Κι έχω μια λύση γι’ αυτές: κοινές με τους άλλους ανθρώπους Απαντήσεις. Υποτάσσομαι στο σύνολο. Αυτό, εκτός των άλλων σημαίνει: παραχωρώ την ανάγκη μου και το δικαίωμα να φτιάχνω Θεούς στην Κοινότητα. Και ανακαλύπτω πως είναι ευκολότερα έτσι. Γιατί η Ευθύνη της δ ι α φ ύ λ α ξ η ς των Απαντήσεων είναι πολύ μικρότερη από την Ευθύνη ε ξ ε ύ ρ ε σ η ς των Απαντήσεων.  

ΔΕΚΑ 

Αναζητώντας απαντήσεις, προοδεύω κι αυτό στην κυριολεξία σημαίνει: πάω μπροστά. Το φως της Γνώσης άλλοτε φέγγει κι άλλοτε γίνεται αετός που σπαράζει το συκώτι μου. Όμως δεν μπορώ ν’ αλλάξω την κατεύθυνση των πραγμάτων κι ούτε χρειάζεται. Ότι ο Κόσμος πάει στο χειρότερο είναι κοινή ψευδαίσθηση όλων των γενεών και όλων των ανθρώπων: δεν έχει να κάνει με τον Κόσμο, αλλά με την επίγνωση της φθοράς. Κόσμος για τον Άνθρωπο είναι η Μοίρα του Ανθρώπου. Όπως τη Μοίρα μου αποδέχομαι, έτσι τον Κόσμο πρέπει –οφείλω- να αποδεχτώ.