πάμε άλλη μια...

Καλή χρονιά! Και νά 'ναι αυτή
που θα μας ταξιδέψει
στη φαντασία του ποιητή
και στου σοφού τη σκέψη

από το οπλοστάσιο της σκακιέρας, πρωτοχρονιά 2008

Θέλω να γράψω ένα νέο ποστ, μόνο που δεν ξέρω πώς ν' αρχίσω. Σας αφήνει αδιάφορους. Kαι τώρα βέβαια θα σκέφτεστε "αφού σε δυσκολεύει, γιατί δεν πας να κάνεις τίποτα χρήσιμο;" Ε, λοιπόν όχι φίλοι μου. Είναι θέμα τιμής, αφού το άρχισα θα το τελειώσω, άσε που κατάφερα να γράψω κάμποσες αράδες και να γίνω αρκετά ανιαρός προτού καλά-καλά το καταλάβω. Και δεν είναι αλήθεια πως δεν έχω θέματα. Έχω και παραέχω. Μόνο που εκείνα απαιτούν χρόνο και διάθεση άλλου τύπου. Τώρα χρειάζομαι κάτι minimal

Θέλω να γράψω ένα ποστ που ν' αρχιζει με τα λόγια: Θέλω να γράψω ένα ποστ που ν' αρχιζει με τα λόγια. Πολύ ωραία, φαντάζομαι πως αυτό έγινε κιόλας, αρκεί μόνο να εξαφανίσω την προηγούμενη παράγραφο, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν λέει τίποτα. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, το μόνο που θα καταφέρω θα είναι ν' αντικαταστήσω τη μια ασυναρτησία με μια άλλη χειρότερη. Όχι, το βρήκα! Θα γράψω ένα ποστ που να τελειώνει με τα λόγια: Θα γράψω ένα ποστ που να τελειώνει με τα λόγια

Αρκεί να μην προσθέσω τίποτε άλλο, πράγμα που πολύ φοβάμαι έχει ήδη συμβεί.

πρωτοδημοσιευμένο στη σκακιέρα - εικόνα του m.c.escher

once up on a down

μια Κυριακή ενός Δεκέμβρη ενός χειμώνα
με μανταρίνια Gauloises και κρύα χέρια
δυο ταξιδιώτες δυο τρελοί δυο κάστρα ακέρια
δυο σύννεφα μοναχικά μα όχι μόνα

πήραν τους δρόμους και τραβάν πίσω σηκώνει
λάγνον αέρα να χαϊδέψει λέει γυναίκα
κι εσύ ρωτάς τα τρένα ποιος ξύλο επελέκα
σβούρες σκαλίζοντας μα δες μονάχα σκόνη

μια δύση ορίζοντες εκεί στα καστανά του
κάτι σαν χίμαιρα ή φαύλη επιθυμία
μες στα βαθιά νερά τους πόσες με τη μία
φορές δεν έκανες το γύρο του θανάτου

ζητώντας χρώματα φανάρια μες στο μαύρο
και ηχοχρώματα στις παύσεις των τετάρτων
ενώ παλεύοντας τις μνήμες των τεράτων
ουτόπου απρόσιτου την θύρα έψαχνα να βρω

και να που φτάσαμε σ’ αυτόν τον κυκεώνα
με μανταρίνια, Gauloises και χέρια κρύα
δυο ταξιδιώτες δυο τρελοί σε μια πορεία
μια Κυριακή κάποιου Δεκέμβρη κάποιου αιώνα

αφιερωμένο

ανωτερότης

σε χαιρετώ κάθε πρωί, έτσι με μάθαν

noblesse oblige, μια καλημέρα, ένα πώς είστε

κι ενώ να ουρλιάξω θέλω, ανθρώποι βοηθήστε

ψελλίζω μόνο τ' όνομά σου, Λεβιάθαν

στα μέσα-έξω, φαρισαίος ή τελώνης

χρυσό παιδί, πολιτικός, δημοσιογράφος

τα γαμψά νύχια, αναρωτιέμαι, και το ράμφος

τίνος τα μούτρα κάνουν κρέας όταν τελειώνεις

α! θα σου άξιζε αυτό, ποιος αμφιβάλλει

μα δεν αρμόζει στην ανώτερή μου φύση

και η ευγένεια ξανά θα μ' εμποδίσει

να σου φυτέψω μία σφαίρα στο κεφάλι

εικόνα αλιευμένη στο δίκτυο