28 Απρ 2009

ο ρωμαίος τρελάθηκε


Ρομέο, μ’ αγαπάς;
Τι ερώτηση είναι αυτή;
Ερώτηση.
Δεν στο λένε τα μάτια μου, που ξαστερώνουν όταν σε κοιτώ και συννεφιάζουν όταν κοιτάς το ρολόι και λες θα φύγεις; Δεν στο λένε τα χείλη μου, όταν ματώνουν πάνω στα δικά σου;
Μου το λένε. Και τα μάτια σου και τα χείλη σου και τα υπέροχα λόγια που μου ψιθυρίζεις.. Είσαι ποιητής Ρομέο! -έλα, μην κοκκινίζεις.
Κοκκινίζω από την έξαψη, να πιάσε την καρδιά μου.
Παναγιά των ξελογιασμένων! Πώς κάνει έτσι μωρό μου, για μένα χτυπάει έτσι σαν τρελή; Α-πίστευτο..!
Βλέπεις, που αμφιβάλεις;
Δεν αμφιβάλω, αγόρι μου, δεν είναι αυτό.
Τότε τι είναι, πες μου!
Να, μωρό μου, τόσον καιρό που, να εδώ, που με ξεμοναχιάζεις..
Είναι η δεύτερη φορά.
Τι;
Που σε ..ξεμοναχιάζω. Η δεύτερη φορά είναι. Κι άλλες δυο που ήμασταν με κόσμο, τέσσερις.
Αγόρι μου, ποιες.. Καλέ τι λες, δυο χρονιές στο σχολείο..
Άσε το σχολείο, εκεί ούτε που με κοίταζες.
Βλάκα! Έλιωνα για σένα. Βλάκα!
Ψεύτρα!
Ψεύτης είσαι εσύ, κρετίνε.. απαίσιεε..
…. …. Κλαις; Ματάκια μου.., σε πειράζω, συγχώραμε μωρό μου, μη, μη μην το κάνεις αυτό δεν το αντέχω, είμαι απαίσιος στ’ αλήθεια, θα σκοτωθώ, θ’ ακρωτηριαστώ, να κοίτα, παίρνω το νυχοκόπτη, θα τό ‘χεις βάρος, θα..μη με χτυπάς, μη, ωχ, σταμάτα, γέλασες, σε είδα..
Βρωμιάρη..
Πες μου γλυκόλογα.
Μαλακισμένε, πούστη, ξεκωλιάρη.. που σ’ ερωτεύτηκα η μαλάκω..
Ναι, πες μου κι άλλα, άναψέ με!
Άναψέ μμε, άναψέ μμε, σιγά να μην καείς..
Ααα..
Που ένα έτσι δεν έχεις κάνει το κουλό σου, δυο μέρες εδω μέσα που σου τρίβομαι.
Ώστε, αυτό ήταν!
Αυτό ήταν.., ναι, αυτό ήταν, φχαριστήθηκες τώρα που με κάνεις και φαίνομαι πουτάνα; Δεν με σέβεσαι καθόλου.
Μα εγώ μωρό μου, επειδή σε σέβομαι..
Με σέβεσαι, ναι, ούτε που νοιάζεσαι! Να πας να τα πεις τώρα στον φίλο σου τον Τοιούτιο να γελάτε..
Τζουλιέτα!
.. Τι;
…. ….
Μου θύμωσες; Πες μου πως δεν μου θύμωσες..
Σου θύμωσα. Δεν θέλω να μιλάς έτσι για το φίλο μου.
Αφού ξέρεις ότι τον συμπαθώ.. Σε πειράζω μωρό μου, μην είσαι τόσο μυγιάγγιχτος! Έλα τώρα..
…. ….μμμ, θα με σκάσεις, μμμ.. σιγά, κάνε λίγο πιο.. με πιέζεις
Τι; ..έχουμε νέα; Α, όχι, δεν θ’ αγιάσω εγώ εδώ μέσα..
Τζουλιέτα -ωχ- τι κάνεις μωρό μου;
Θέλω να δω πόσο τον έχεις!
Τζουλιέτα, τρελάθηκες; Δεν μιλάνε έτσι τα κορίτσια.
Όχι βέβαια, έχετε το μονοπώλιο.
Γαμώτο, είναι και δυνατή, άκουσέ με λίγο.. Πω, πω με κατάγδαρε.. Να, σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, εντάξει; Περίμενε λίγο γιατί θα σκάσω. Περίμενε..
Ρομέο, τι έπαθες, έγινες κατακόκκινος. Στάσου, θ ‘ ανοίξω λίγο το παράθυρο. …. …. Ουφ, αέρα.. καλέ, δες λίγο στον καθρέφτη πως έχεις γίνει.. Παναγιά μου, αυτός θα μου μείνει -τι σού κανα αγόρι μου, η μαλάκω;
Τίποτα..δε μού ‘κανες.. Μια χαρά είμαι. Αν είναι να παλεύουμε, όμως, χρειαζόμαστε ένα ριγκ.
Να παλεύουμε αγόρι μου.. Να με βάλεις κάτω να με ξεσκίσεις.
Μπορείς να μη μιλάς έτσι;
Συγγνώμη. Να με γαμήσεις, εννούσα, να μου ανοίξεις τα.. μη, μη, σταματάω, σταματάω, …. …. μμμ ….μμμμ….φφ….μμμμ….φφιλάς πολύ ωραία γαμώτη μου. Αν είσαι και στ’ άλλα έτσι..
Λύσσα! Υποτίθεται ότι εγώ έπρεπε να τα λέω αυτά.
Δεν χρειάζεται να τα πεις. Ξέρω ότι τα σκέφτεσαι.
Βλέπεις; Εσείς μας βάζετε στο τριπάκι να σας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ζώα.
Σ’ εμένα, δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα..
Καλά, καλά.. Ας έκανα εγώ πως σου την πέφτω έτσι ..και τι δεν θ’ άκουγα! Ο λιγούρης, ο μπήξας, ο δήξας, που για ποιά με πέρασε.. Έτσι σκέφτεστε..
Όχι όταν είμαστε ερωτευμένες..
Ομορφιά μου.. Μ’ αγαπάς στ’ αλήθεια λοιπόν..
Χριστέ μου, λυπήσου τον!
Να σου πω, έτσι όπως με κοίταζες μερικές φορές.. Αλλά έλεγα, αποκλείεται, αυτή έχει τόσους στα πόδια της. Έτσι τους κοιτάζει όλους, γουστάρει να τους ανάβει, να τρέχουνε πίσω της. Κι ο Μερκούτιο το ίδιο πίστευε.
Μπράβο ρε, ωραίοι είστε! Για πες μου κι άλλα. Ήμουνα η πόρνη του σχολείου, έτσι;
Έλα μωρό μου, μη χαλιέσαι.. Εγώ σε γούσταρα έτσι.. και.. ζήλευα. Ζήλευα όλους αυτούς που είχες.
Δηλαδή, πόσους είχα; Για πες μου να μάθω..
Ε, καλά, όλοι ξέρανε πως τα είχατε με τον Πάρη..
Τι; Μ’ αυτό το μαλάκα; Τρελάθηκες; Ποιος τα έλεγε αυτά;
Τζουλιέτα, με εκπλήσεις!
Μένω άφωνη. Καλά, με τον ..παπάρη; Αυτόν τον γλοιώδη που τά ‘ριχνε σε όλες;
Εμ, αυτοί έχουνε πέραση. Όλες τον θέλατε.
Είσαι άσχετος. Αν θες να ξέρεις, κάνα δυο φασούλες έκανα κι αυτές με κάτι μεγαλύτερους, στο σχολείο μόνο εσύ μου άρεσες. Και μια σχέση που δεν κράτησε ούτε μήνα, μ’ εκείνο τον κοιμισμένο τον..
Θες, δηλαδή, να μου πεις..
Ναι, θέλω να σου πω πως είμαι η τελευταία παρθένα της τάξης μου, κοντεύω τα είκοσι κι έχω εδώ τον έρωτα της ζωής μου και τον παρακαλάω να μου βάλει χέρι.
Ούτε να το συζητάς!
…. ….
Καμιά δεν παντρεύεται τον πρώτο της. Κι αν τον παντρευτεί, του τα φοράει. Τζουλιέτα κατέβα!
Ρομέο, τι λές; Γιατί μου ανοίγεις την πόρτα;
Βγες έξω. Σε παρακαλώ. Μην το κάνεις πιο δύσκολο.
Αστειεύεσαι, ε; Με πειράζεις.
Καθόλου, η καρδούλα μου το ξέρει. Άκου, Τζουλιέτα, δε ζούμε στο χίλια πεντακόσια, ούτε στην εποχή των γιαγιάδων μας.. Μη μου φορτώνεις αυτό το βάρος, δεν θέλω να είμαι εγώ. Στην αρχή θα με λατρεύεις ..κι ύστερα; Όσο καλή σχέση και νά ‘χουμε, πάντα θα σε τρώει να γνωρίσεις κάτι άλλο. Κι εγώ, όσο ματαιόδοξο κι αν ακούγεται αυτό που θα πω, θέλω να είμαι για πάντα και θέλω να είμαι μοναδικός, αλλά όχι επειδή ήμουν ο πρώτος.
Αγάπη μου, γιατί…; τι είναι αυτά που σκέφτεσαι, δεν μπορεί να τα εννοείς.
Τα εννοώ. Αλλά μη νομίζεις πως θα σ’ αφήσω τόσο εύκολα, σου δίνω ένα χρόνο ακριβώς. Κάνε ό,τι είναι να κάνεις, ζήσε περιπέτειες, συμβίωση, ό,τι προλάβεις τέλος πάντων, γιατί του χρόνου τέτοια μέρα θα με δεις μπροστά σου.
Είσαι τρελός..
Τρελός για σένα, ναι -και κάποτε θα μ’ ευγνωμονείς. Τώρα κλείσε την πόρτα. Πρόσεχε τα μαλλάκια σου.
…. …. Παναγιά μου και Χριστέ.. πάει.. έφυγε.


πρωτοδημοσιευμένο στη σκακιέρα, 15/3/2008

22 Απρ 2009

περί του αν ο Έρβιν Σρέντιγκερ είχε όντως μια γάτα και άλλων τέτοιων ανοησιών


αν είχε μια γάτα ενδεχομένως
του ωραίου τριχώματος η στιλπνότης
η απαλότητα της αφής
περί αναγκαιότητος ή μη τον έκανε να στοχάζεται
των πραγμάτων

όταν προκλητικά στα πόδια του τριβόταν
ή την κοιλιά ξεδιάντροπα γυρνούσε να χαϊδευτεί
κείνος θ' αναρρωτιόταν σίγουρα αν το χάδι
μια αναγκαιότητα συνιστούσε για τον ίδιο
ή για τη γάτα

με μαθηματική ακρίβεια η σκέψη του
στον Άγγλο θα ξεστράτιζε ειδήμονα
μην ίσως κι ο Δαρβίνος δε συνήθιζε να χαϊδεύει μια γάτα
ή τι σημασία μπορεί να είχε κάτι τέτοιο για την εξέλιξη
των ειδών

ίσως να είχε από καιρό συμπεράνει
τ' ανώτερα ζώα συχνά πως το μη
αναγκαίο επιζητούν ως ευχάριστο
κάτι που θα δυσκολευόταν
πολύ ακόμα να προσδιορίσει
κι ύστερα πάλι
σ' ένα αμφιθέατρο γεμάτο γατούλες με την επιθυμία να χαϊδευτούν
κι εξίσου βέβαια επιθυμητές ν' αναλογίζετο
πως δεν μπορούσε όσο κι αν το 'θελε αυτός
να τις χαϊδέψει

αν είχε όντως μια γάτα ενδεχομένως
ν' αναρρωτιόταν πόσο η έκφραση έχω μια γάτα είναι ακριβής
τη στιγμή που ολοφάνερα το ζώο δεν του ανήκε
κι ίσως το βλέμμα της το γατίσιο
περί της μη αναγκαιότητος του μιλούσε
των στοχασμών




η εικόνα από το deviandart

8 Απρ 2009

τρεις φωνές


μπάσο

Ποια μοίρα μας ένωσε; Ποια ξόρκια αγάπης (που ύφανες; που ύφανα;) σ' έδεσαν πάνω μου τόσο σφιχτά; Κι έτσι δεμένοι, τα κύματα καβαλάμε σε μια σχεδία της συμφοράς, δίχως κουπί, δίχως ιστίο, δίχως ορίζοντα;
Σκεπάζεις τα μάτια μου με το χέρι σου. Πώς αγαπώ αυτό το παιχνίδι! Κάθε φορά που το τραβάς έχεις άλλο πρόσωπο. Όμως είσαι πάντα εσύ, απαράλλαχτη.
Είμαι όργανο στα χέρια σου. Με χορδίζεις, κάθε φορά και άλλο χόρδισμα, πότε λαούτο, πότε κιθάρα, πότε βιολί, όλο μου ελαττώνεις τις χορδές... Στο τέλος αφήνεις μόνο μία, με λες μονόχορδο, με λες ανδρόφωνο και γελάς, γιατί γελάς; Όλα τα όργανα είναι θηλυκά ή ουδέτερα μου λες, όμως κάνεις λάθος -ο ταμπουράς είναι αρσενικός (-Χα, χα! ο ταμπουράς! Ανατολίτη μου!)
Ποια μοίρα μας έδεσε, ποια χρόνια, αιώνες του μίσους και της αγάπης, σημάδια λευκά στις όχθες των μαλλιών σου;
-Αγάπη μου!
-Εχθρέ μου!
Χρόνια σαν θύελλες και χρόνια σαν σύννεφα, χρόνια σαν έλατα με ρίζες βαθιές και χρόνια σαν κύματα που συντρίβουν, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, στην ίδια σχεδία...
-Είσαι πάντα εκεί;
-Είμαι πάντα εδώ!
-Κιθάρα μου!
-Ταμπουρά μου!


τενόρο

Κάθε νύχτα κατεβάζουν τα μάτια μου σκόνη. Διαβαίνουν αιώνες-οδοστρωτήρες, αλλάζουν τα σχήματα των καιρών. Μ' αγαπάς;
Ήμουν ό,τι θα υπάρξω, με πήρες μαζί σου, δεν μου άξιζες, μ' αγαπάς; Εγώ μοναχός, εγώ ο τρελός, ο από τους θεούς καταραμένος, εγώ, ο μόνος υπαίτιος. Την άβυσσο σ' έντυσα και στο χαμό και στην ταπείνωση σ' έσυρα, ξεγλιστρούσες, μια στιγμή δεν σε κράτησα, μ' αγαπάς; Ανασαίνοντας φως, συλλαβίζοντας άστρα, γυναίκα σε πόθησα, σε πήρα, σε σμίλεψα, στου βράχου το χι και το όμικρον μέσα σε κλείδωσα. Φώναζες μη, αντιστέκοσουν κι ως το πρωί του κορμιού σου την έχθρα μου χάριζες που τη βάφτιζα έκσταση. Κι εγώ μαινόμενος, εγώ ανίκητος, εγώ σα σκλάβα σε ντρόπιαζα και σε τάφο βαθύ μες στην έρημο απάνω σου γκρέμισα τις πυραμίδες. M' αγαπάς; -Δυστυχισμένε. -Που με καμάκι ορθό σα φτερό καρχαρία, γοργόνα σε μέρωσα. Και στου χρόνου τη φτέρνα, Αμαζόνα ξανά, σε γονάτισα. Τη ράβδο και τον πέλεκυ επισείοντάς σου και τη βαλλίστρα. Να με γεννάς και να μου δίνεσαι. Με σφιγμένες γροθιές, εγώ, για ποιον σπέρνω, για ποιον θερίζω, για ποιον το αίμα μου στάζω στα μνήματα; Τους εφιάλτες μου θηρεύω, τους βαφτίζω τροφή που αποθέτω στα πόδια σου, μ' αγαπάς; -Ξιπασμένε. -Μες στα μάτια σου αυτά τα πελώρια, τι κρατάς φυλαγμένο για την ύστατη ώρα μου; Πάντα εκεί, στου βωμού τη ματωμένη σιγή σε γυρόφερνα. Και την άκρια του φορέματός σου κρατώντας ψηλά, με το χρωστήρα του πόθου μου θεά σε ζωγράφισα. Κι ήρθαν όλα και χάθηκαν σε μια στιγμή, αιώνες σκοτεινοί, αιώνες δισύλλαβοι μες στην πυρά και μες στον όλεθρο, μ' αγαπάς;

Και μια ηχώ, σαν πληγή αιωρούμενη. Μ' αγαπάς;


σοπράνο

Ποια μοίρα μας ένωσε; Ποια ξόρκια αγάπης (που ύφανα; που ύφανες;) σ' έδεσαν πάνω μου τόσο σφιχτά; Μπερδεμένοι με τόσα σεντόνια, μαύρη νύχτα, σ' ένα κρεββάτι της συμφοράς;
Σκεπάζεις τα στήθη μου με τα χέρια σου, πώς μ' αρέσει αυτό το παιχνίδι! Που κάθε φορά που τα τραβάς έχεις κι άλλο πρόσωπο! Όμως είσαι πάντα εσύ, απαράλλαχτος.
Είμαι δοχείο στα χέρια σου. Με πλάθεις. Πότε μακρόστενη φιάλη, πότε αιχμηρό αμφορέα, πότε ολοστρόγγυλο βάζο. Κι όλο έρχεσαι μέσα μου, να σε κρατήσω, να σε φυλάξω, να γεμίσω από σένα. Να σε γεννώ και να σου δίνομαι...
-Ρομέο μου!
-Ιουλιέττα μου!
(Νύχτα, να μην ξημέρωνες!)
-Οδυσσέα μου!
-Πηνελόπη μου!
-Σ' αγαπώ και θέλω να το φωνάξω!
-Σ' αγαπώ και θέλω να το γιορτάσω!
-Τριστάνε μου!
-Μάγισσα Φούρκα μου!
-Απαίσιεε...
-Ομορφιά μου...
-Δεν είμαι Φούρκα, είμαι η Ιζόλδη! Ιζόλδη, Ιζόλδη, Ιζόλδη!
-Εντάξει, είσαι η Ιζόλδη.
-Κουασιμόδο μου!
-Εσμεράλδα μου!
-Ναπολέον μου!
-Ιωσηφίνα μου!

-Κιχώτη μου!
-Δουλτσινέα μου!

-Ήλιε μου!
-Αυγούλα μου!

-............
-...........

Ξημερώνει.





το μέρος του τενόρου, πρωτοδημοσιευμένο στη σκακιέρα με τίτλο μ' αγαπάς;

7 Απρ 2009

μεσιτεία


σ' αυτό λοιπόν τον ουρανό σε ξαναβρίσκω
και στα σύννεφα
αλλοτινή ομορφιά που να με κάνει θρήσκο
διακινδύνευα

καθώς τον οίνο της γλυκά να μεταλάβω
με προέτρεπε
μ' από τον άρτο της αντίδωρο να λάβω
δεν επέτρεπε

μες στο σκοτάδι να σκαρφάλωνα και πάλι
ακροβάτης σου
πατρόνα η νύχτα να πληρώσω να με βάλει
στο κρεββάτι σου




Salvador Dali - Young Virgin Autosodomised by her Own Chastity