μικρός χειμώνας

μικρός χειμώνας πόση αγάπη μου χρωστά
παίζει στους δρόμους μ' ένα κόκκινο ζιβάγκο
στέκει στα φώτα και στην πόρτα μου μπροστά
σαν το ζητιάνο που γυρεύει κάνα φράγκο

γελάει μαζί μου γιατί ξέρει όπως εγώ
ό,τι κι αν κάνω και το δράκο να σκοτώσω
τη Γη αν κινήσω Ρήγισσά μου δεν μπορώ
την πέτρινή σου την καρδιά να μαλακώσω

λεν πως δεν είναι τάχα ξέσπασμα αντρικό
το κλάμα -μύθος που ελάχιστα αληθεύει
και πως ο χρόνος ειν' το μόνο γιατρικό
μα εδώ ο χειμώνας μπρος στην πόρτα μου αλητεύει

κι εγώ ακόμα στα χαλάσματα γυρνώ
το φάντασμά σου προσπαθώντας να σκοτώσω
να βρω ένα λόγο το πρωί για να ξυπνώ
κι αυτή την Άνοιξη που περιμένω τόσο

στην ψυχούλα

terra incognita

τι κρύβουν τα ματάκια σου κι είναι συννεφιασμένα
ποιες μαύρες σκέψεις ένοχο με κρίνουνε φριχτό
ποιο λάθος μου σε πείσμωσε και δε μπορώ πια μ' ένα
στίχο να γειάνω την πληγή να εξιλεωθώ

τι να σου φέρω αγάπη μου για να με συγχωρέσεις
τα λούσα σιχαινόσουνα θυμάμαι από παλιά
τη νύχτα σου παράγγειλα του Αιγαίου για να φορέσεις
της Πούλιας το διάδημα στα μαύρα σου μαλλιά

με μια δαντέλα από μικρά πολύχρωμα κοχύλια
τον πελαγίσιο ορίζοντα φουστάνι θαλασσί
κι ένα βαθύ ανεξίτηλο πάνω στα δυο σου χείλια
να χύσω με της Νάουσας το κόκκινο κρασί

τι θα μπορούσε την καρδιά σου τώρα να ησυχάσει
και το κρυμμένο αγκάθι της σιγά-σιγά να βγει
την ανοιξιάτικη βροχή του φεγγαριού τη χάση
του ήλιου το βασίλεμα και τη ροδούλα αυγή

το σέλας να σου χάριζα και τον ουράνιο ρόμβο
που εκεί στις νότιες θάλασσες τον ξέρουνε σταυρό
κι ύστερα να σαλπάριζα μαζί με τον Κολόμβο
την άγνωστή σου ήπειρο να ψάξω για να βρω

μονόπρακτο

μικρή σκηνή με δυο καρέκλες στο ημίφως
δύο σκιές σκυμμένες πάνω στο τραπέζι
στο βάθος κάτι σαν φωνές παιδιών ή μήπως
μια τηλεόραση που αφέθηκε να παίζει

χαρτιά κρυμμένα φυλαχτά μες στα μανίκια
μισές κουβέντες και κοσκινισμένα λόγια
στο πίσω μέρος του μυαλού τα ημερολόγια
τα τρέχοντα έξοδα τα χρέη τους και τα νοίκια

ρομάντσο με αύρα εξωτική στο εξώφυλλό του
κι ένα στο κέντρο του ναυάγιο σαν κρεββάτι
αυτή με σθένος και συγκέντρωση ακροβάτη
αυτός με ακρίβεια αυτόματου πιλότου

γκαμπί της νύχτας η ατέλειωτη βαριάντα
αντίκρυ οι δυο τους με το ίδιο πάντα μένος
σε μια σκακιέρα καθισμένοι απ' τα τριάντα
κι ακόμα μήτε νικητής μήτε ηττημένος

* γκαμπί (σκακιστικός όρος) : θυσία
* βαριάντα (σκακιστικός όρος) : σειρά προκαθορισμένων κινήσεων

στην εικόνα οι ζωγράφοι Max Ernst και Dorothea Tanning