25 Μαΐ 2008

τη ζωή μου στο χαρτί


Στάθηκα μια στιγμή να σκεφτώ
Της ζωής να σκεφτώ την τόση έκταση
Να στοχαστώ την πηγή της
Ένιωσα το μυαλό μου μικρό και φοβήθηκα
και στον κόρφο σου μπήκα να ξεχαστώ

Είπα για τη ζωή να μιλήσω
Ένα τραγούδι ν' ανοίξω
Μια πόρτα στο απέραντο
Για τα παιδιά και τους απελπισμένους
Για μένα τον ίδιο μα
Πώς ήταν η νύχτα ελαστική!
Κάθε κουβέντα ίσα πάνω μου επέστρεφε
Κι έμοιαζε η φωνή μου ασθενική
Και λίγη

Είπα τότε να πλάσω τις λέξεις
Τις γεύτηκα τις μύρισα
Με τόλμη κι ελπίδα τις άπλωσα στο χαρτί
Με τόλμη κι ελπίδα τις άπλωσα στο χαρτί
και το χαρτί μίκρυνε


18 Μαΐ 2008

σατράπης+νύχτα πολική

Θά 'θελα νά 'σουνα μια λέξη μονοσύλλαβη
Αρχαίος σύνδεσμος στα χείλη τυφλού μάντη
Μια μελωδία που πασχίζει να διαβεί
μες απ' τις φλόγες κάποιας κόλασης του Δάντη

Θά 'θελα νάσουνα το φως που θα με τύφλωνε
Να μη λερώνουνε εικόνες τη μορφή σου
Κι εγώ μι' αχτίδα στην καρδιά σου που θα τρύπωνε
απ' τη Σελήνη, τη μικρή την αδερφή σου

Θά 'θελα νά 'σουνα μια δίνη ή ένας στρόβιλος
Μυρίων κάθοδος ή φάλαγγα από Μήδες
Χαλίκι, ασβέστης, αίμα, πέτρα και πηλός
να χτίσουν πάλι οι Φαραώ τις πυραμίδες

Νά' σουνα τράπεζα αγάπης που θα πίστωνε
όλα τα χάδια, το κορμί και τα φιλιά μου
Κι εγώ Σατράπης που μέχρι να πεις το ναι
θα σε φυλάκιζα βαθιά στην αγκαλιά μου


Μα νά 'σαι χιόνι και φωτιά, αυτό πού να το περιμένω;
Νά 'σαι ηλιαχτίδα και σκιά του φεγγαριού
Πάνω στο σώμα μου μια ουλή, μικρή κηλίδα
Όνειρο λάγνο φονικού μεσημεριού
Κίβδηλο νόμισμα, χαρτί σημαδεμένο
Γραμμή που κόβεται στη μέση του χεριού
Τροχαίο δυστύχημα στην πρώτη τη σελίδα

Νά 'σαι γυναίκα, αυτό ναι, νά 'σαι Σειρήνα
Νά 'σαι μια Μούσα πάλι δίχως ποιητή
Γυμνή Ερωφίλη, Ιουλιέττα κι Αρετούσα
Μικρός πλανήτης που τον Ήλιο αναζητεί
Ένα ηλεκτρόνιο που ψάχνει για πυρήνα
Η πρώτη αγάπη μας που μένει στο χαρτί
Νά 'σουν Αγάπη, τότε ναι, θα συμφωνούσα

Μα νά' σαι νύχτα πολική, αυτό δεν το καταλαβαίνω
Σήμα κινδύνου μέσα στον κατακλυσμό
Αρχαίο ναυάγιο στα πλάτη του Καρκίνου
Ρίμα ανορθόδοξη με λάθος τονισμό
Ήξεις-αφήξεις σε βωμό καταραμένο
Ελάσσων τρόπος, μέτρο μ' άγνωστο οπλισμό
Κρανίου τόπος. Συμπληγάδες που συγκλίνουν.

10 Μαΐ 2008

συννεφάκι



Αν έχεις ένα όμορφο θλιμμένο προσωπάκι
Κι αν τα ματάκια σου μιλούν για νύχτες μοναξιάς
Κι αν τρυφερά πλαγιάσαμε στο ίδιο συννεφάκι
Ποιο βήμα θα μας άντεχε κοινής περπατησιάς

Οι μέρες είναι σιγανές που μήτε τις ακούμε
Αθόρυβα περνά ο καιρός στις μύτες των ποδιών
Ω τίποτα δεν έχουμε μονάχα ν' αγαπούμε
Μονάχα τα σπασμένα παιχνίδια των παιδιών

Και τι να κάνω για όλ' αυτά που τίποτα δεν έχω
Ένα σου γέλιο ένα σου δάκρυ μόνο -τι ζητώ
Τόσο απαλή η βροχούλα αυτή που πια δεν την αντέχω
Τόσο ζεστή στα χέρια μου η καρδιά που σου κρατώ

1987/2008

διά χειρός



υλοποιώντας μια ιδέα του A.F.Marx

5 Μαΐ 2008

ταξιδιώτες


Νά 'χω τα μάτια μου ανοιχτά να μη σε χάσω
μες στους απόκρημνους καιρούς που ταξιδεύω
'Οχι λιμάνι ούτε νησί να ησυχάσω
μόνο μια σκάλα στον παράδεισο ν' ανέβω

Νά 'χω το νου μου να σε δω να σε γνωρίσω
στου κόσμου γύρω την αδιάκοπη πορεία
Απ' τη θλιμμένη νιότη να σε ξεχωρίσω
καθώς περνάς όπως περνούν με αδιαφορία

Νά 'χω τα μάτια μου ανοιχτά να σε προσέχω
να μην απλώσει χέρι πάνω σου η συνήθεια
Κι ίσως, στο τέλος, δεν πειράζει να μη σ΄έχω
φτάνει αν' ερχόσουνα, να 'ρχόσουνα στ' αλήθεια.




C. D. Friedrich (1774-1840), On Board a Sailing Ship (Hermitage)

1 Μαΐ 2008

κρίμα

Κρίμα που η νύχτα τόσο λίγο
κρατά κι εσύ «πρέπει να φύγω»
θα πεις, μακριά μου θα πετάξεις,
φαρμάκι μέσα μου θα στάξεις.

Κρίμα που ανήμπορες οι λέξεις,
πώς να σε κάνω να πιστέψεις,
αγάπη, ορίζοντα κι αυγή μου,
χαρά στην άχαρη ζωή μου.

Κρίμα ουρανέ να μη σε φτάνω
κι απ τ’ ασημένιο σου ρυάκι
να της χαρίσω εν’ αστεράκι,
να μείνει λίγο παραπάνω…



η φωτο των πλειάδων είναι από το astrovox -αποστολέας: astroc